Vrije opvoeding

http://www.goeievraag.nl/vraag/houdt-vrije-opvoeding.36312
Hier werd de interessante vraag gesteld:
Wat houdt vrije opvoeding precies in?

Een paar opmerkelijke antwoorden, waarvan nr. 1 gekozen is door de vraagstelster.

Een vrije opvoeding is het zich ontrekken van enig verantwoordelijkheids gevoel van de ouders.Dat is mijn persoonlijke mening.De ouders zijn er misschien de eerste levensjaren van het kind mee gebaat maar zullen later met de gevolgen komen te zitten.Een kind heeft grenzen nodig en aangezien een kind dit zelf nog niet kan bepalen is het de taak van de ouders om dit te doen.Vrije opvoeding is ’‘geen’‘opvoeding.Het is gemakzucht van de ouders.

Helemaal niets want het is een loos woord… Vrije opvoeding bestaat niet… Net zoiets als de vrije school, het is maar een naam die niets met vrij of vrijheid te maken heeft…

Wellicht heeft het tot streven om een kind zo weinig mogelijk op te dringen in de opvoeding, maar met vrij heeft het niets van doen…

Men gaat hier van de (onjuiste) gedachte uit dat een kind zichzelf op kan voeden.
Zwaar achterhaalde hersenschim die heel wat etters van mensen opgeleverd heeft, alhoewel ook parels ontstaan zijn.

Als reactie op de autoritair opvoeding ontstond in de jaren zeventig van de vorige eeuw de vrije opvoeding. Bij de autoritaire opvoeding bepaalden de ouders wat goed was voor hun kinderen. Kinderen moesten gehoorzamen en anders kregen ze straf.
Bij de vrije opvoeding ging men er van uit dat het kind, net als de volwassene heel goed zelf kon bepalen wat wel en niet goed was. Als het kind volop de ruimte kreeg om zich te ontwikkelen, kwam het normbesef vanuit het kind. De ouders waren er om het kind te verzorgen, maar hadden geen sturende functie. In principe waren ouder en kind gelijkwaardig. In theorie was dit leuk, maar in de praktijk werkte dit niet zo goed. In veel huishoudens was het kind de baas.
Nu bewandelt men over het algemeen de gulden middenweg. De kinderen zijn niet meer de baas, maar ook de ouders zijn niet volledig de baas. Als een kind het niet met zijn ouders eens is, wordt er over het algemeen wel naar het kind geluisterd en soms worden er compromissen gesloten. Dit type opvoeding noemt men reactionaire opvoeding. De ouder begeleidt en stuurt, maar onderdrukt niet.

Bronnen:
studie pedagogiek

hier past m.i.z. maar 1 antwoordt in de vorm van een gedicht :
Kalil Gabran:

En een vrouw met een kind aan haar boezem zei: Spreek tot ons over kinderen.
En hij zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en dochteren van het Verlangen van het leven naar zichzelf.
Ze komen door je maar zijn niet van je.
En alhoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe
Je mag hun je liefde schenken, maar niet je gedachten
Want ze hebben hun eigen gedachten
Je mag hun lichamen een huis geven, maar niet hun zielen
Want hun zielen vertoeven in het huis van morgen, dat je niet kunt bezoeken, zelfs niet in je dromen
Je kunt proberen als hen te zijn, maar maak ze niet gelijk aan jou
Want het leven gaat niet terug noch draalt het bij gisteren
Jullie zijn de bogen waarmee de kinderen als levende pijlen voortgezonden worden
God die de boogschutter is ziet het doel op het oneindige pad, en Hij buigt jou met al Zijn macht zodat Zijn pijlen ver gaan.
Laat je met blijheid buigen, want op dezelfde manier als dat hij zijn pijlen liefheeft, zo heeft hij ook de boog lief die stabiel is om de pijlen mee af te schieten

wie nadere uitleg wil die mag het zeggen ......voor mij spreken de woorden voor zich .........

Khalil Gibran lijkt me een beetje zweverig, los van de grond.

Je bent verbonden met je kinderen, je bent een schakel tussen verleden en toekomst.
Natuurlijk, ouders en kinderen leggen gedeeltelijk een gezamenlijke weg af.
Wat je hen bijbrengt, wat je hen meegeeft zijn de ervaringen waar jezelf moeite voor gedaan hebt.
Hun gedachten vinden hun oorsprong bij hun ouders.
Maar als ouder leer je van je kinderen, ze trekken je mee naar nieuwe inzichten.

Caspar schreef:Khalil Gibran lijkt me een beetje zweverig, los van de grond.

Het woord "zweverig" is al even wankel als de woorden waarvoor ze meestal worden gebruikt.

Deze woorden, geschreven door deze "soms zweverige" spreker/schrijver zijn voor mij absoluut niet wankel, maar geven mij inzicht en begrip in de drijfveren van zowel veel ouders als in de behoeften van kinderen.
Zij zijn voor mij juist een bevestiging van de aarzelende gedachten, die ik zelf in mijn leven heb opgedaan.

Ik probeer slechts woorden, die me raken naar hun waarde te schatten.
Als deze niet van mijzelf zijn, is het mijn plicht, mijn bron te vermelden.
Wie daar verder achterzit, weet ik niet, door deze woorden.
Vind ik ook minder belangrijk.
Ik doe niet aan verheerlijking van mensen, maar kan wel enthousiast zijn voor wat sommigen weten te doen of te verwoorden.
En soms ben ik nieuwsgierig naar wat ze nog meer te vertellen hebben.
Maar misschien blijft het bij deze eenmaligheid en is de rest van zijn werk ook voor mij "te zweverig"

Khalil Gibran zegt :
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en dochteren van het Verlangen van het leven naar zichzelf.
Ze komen door je maar zijn niet van je.
En alhoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe
Je mag hun je liefde schenken, maar niet je gedachten

Als ik dit goed begrijp is het een pleidooi voor een opvoeding zonder dwang en zonder indoctrinatie.
Het betekent keuzevrijheid voor het kind, niet voor de ouders.
Mag ik mijn kinderen niet in een bepaalde richting stimuleren dan zou dit het einde van het bijzonder
onderwijs moeten inhouden. Dan geen christelijke, joodse of islamitische scholen meer.

Caspar schreef:Je bent verbonden met je kinderen, je bent een schakel tussen verleden en toekomst.

Klinkt leuk.
Maar hoeveel waarde hecht je aan de inhoud?

Dit is wat veel ouders denken en zeggen, de hele ontwikkeling van de bewuste mensheid door.
En het volgende was en is dus vaak de praktijk:
Daarom moeten deze kinderen dus ook vaak voldoen aan de eisen van hun grootouders en hun ouders om hun toekomst en de waarden daarvan zeker te stellen.

Het grootste gedeelte van de geschiedenis en in alle culturen waar deze gedachte een voet aan de grond had, waren dus kinderloze mensen verschoppelingen.
Zij hadden geen basis en reden van bestaan.

De woorden van Gibran lokken wel reacties uit. Waar hij zegt:
---Je mag hun je liefde schenken, maar niet je gedachten
---Want ze hebben hun eigen gedachten
---Je mag hun lichamen een huis geven, maar niet hun zielen

krijg je indruk dat ouders zich moeten beperken tot de gevolgen van de biologische vruchtbaarheid.
En dat is naar mijn bescheiden mening absurd.

Er is toch ook een "geestelijke" vruchtbaarheid, die los staat van het biologische, en die door iedereen
gepraktiseerd wordt door te spreken, te luisteren en van gedachten te wisselen.

Met jouw laatste drie regels ben ik het absoluut oneens

[quote="Caspar"]

Khalil Gibran zegt :
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en dochteren van het Verlangen van het leven naar zichzelf.

In het vorige berichtje schreef ik wat mijn gedachten hierbij waren.
Het overlapte jou bericht.

Ze komen door je maar zijn niet van je.
En alhoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe

Jij bent degene waardoor ze er zijn, maar ze zijn niet je eigendom.

Je mag hun je liefde schenken, maar niet je gedachten
Als ik dit goed begrijp is het een pleidooi voor een opvoeding zonder dwang en zonder indoctrinatie.

Natuurlijk zal een kind verzorgd, geleid en begeleid moeten worden.
En met jouw woorden: gestimuleerd.
En natuurlijk zal het beïnvloed worden door je woorden en daden.

Het betekent keuzevrijheid voor het kind, niet voor de ouders.

Dit lijkt het effect van de meningen van de Vrije School op basis van Rudolf Steiner.
Dit gaat heel ver.
Ik lees dat niet uit deze, door degene die reageerde, gequote woorden van Gibran.
Hij heeft ook iets met onderwijs te maken gehad, maar daar weet ik te weinig van.

Mag ik mijn kinderen niet in een bepaalde richting stimuleren dan zou dit het einde van het bijzonder onderwijs moeten inhouden.
Dan geen christelijke, joodse of islamitische scholen meer.

Je mag, en misschien wel "je moet", het alle kennis voorhouden, beantwoorden aan zijn leergierigheid en doorgeven van jouw kennis, maar niet zijn mening dwingen.
En dat voor zover het in jouw mogelijkheid ligt of door anderen.
Ik geloof niet, dat er iets tegen sturen is van al bestaande behoeften en talenten.

Hen bijbrengen wat voor jou belangrijk is vind ik persoonlijk oké, als zij ook te horen krijgen, wat andere mensen belangrijk vinden. (door jou of via school)
Dat verschil kan een kind echt wel aan.
Mits je ook in de gaten blijft houden, wat zij belangrijk vinden.
Daarom ben ik ook tegen speciale scholen, daar er een sterke selectie gemaakt wordt uit het aan te bieden lesmateriaal.
Het kind wordt een selectieve waarheid aangeboden, die vaak heel veel verschilt van een andere selctieve waarheden.
Daardoor wordt het kind misleid en verward.
Een basisschool hoort zo veelzijdig mogelijk te zijn.
Specialisaties kunnen via de opvoeding en verdere opleidingen komen.

Caspar schreef:
Met jouw laatste drie regels ben ik het absoluut oneens

Zie verder het afgesplitste topic:
Kinderloos door de eeuwen heen.