Buitenste binnen en binnenste buiten?

Om de klippen van monismen, dualismen en reductionistische thorieen over 'de wereld' te omzeilen heeft Peter Sloterdijk eens als volgt een uitgangspunt om deze wereld te beschrijven geformuleerd:

We leven in een buitenwereld die binnenwerelden mogelijk maakt

Hierbij wordt niets afgedaan aan de natuurwetten en de rol van toeval in zoverre die onderdeel van onze kennis uitmaakt. Aan de andere kant ook niets afgedaan aan de ervaring van onszelf; en onze misschien wel onbewijsbare veronderstelling dat andere dieren en mensen ook zo'n ervaring van een binnenwereld hebben.

Omdat het een onbedwingbare neiging van onze rede is om toch tot een soort eenheid en algemene oordelen over het totaal van de wereld te komen is er reden om te proberen dat wat introspectie ons verteld te vergelijken met wat ervaringen en theorieen over de buitenwereld ons vertellen.

Als introspectie als niet toelaatbaar opgevat wordt worden de innerlijke werelden tot een 'black box' teruggebracht en mag alleen zichtbaar gedrag als data gelden voor theorievorming.
Andersom: als alleen introspectie toelaatbaar geacht wordt, omdat dat nu eenmaal het enigste is wat wij direct kunnen erkennen, dan wordt de buitenwereld tot een droomwereld of maja, zonder een grondslag in zichzelf.

Is deze kloof op een andere manier te overbruggen dan met de traditionele filosofische opvattingen?

Yopi schreef :

Omdat een aantal fora die aandacht aan filosofie besteden
op een zeer zacht pitje voortleven heb ik tegen mijn gewoonte
in dezelfde berichten geplaatst op 4 verschillende fora ....

Vergiffenis!

Yopi schreef :

Zoals ik elders op dit forum al sprak over de gelukkige Sisyphus van Camus.

Yopi schreef:
....'Waarom zouden we er niet uitstappen?'.......
....Niet dus......

Camus zegt zelf ergens dat zijn werk is gebaseerd op drie mythische motieven:
Eerst de mythe van Sisyfus, die de goden trotseerde en als straf een absurd karwei moest uitvoeren,
dan Prometheus de aartsrebel en kampioen van de mensheid tegenover de goden, en
tenslotte Nemesis die waakt over het maat houden en onmatigheid bestraft.
Sisyfus staat voor de absurde mens.

Camus: “Besluiten dat het leven wel of niet de moeite waard is om geleefd te worden is antwoord geven op de fundamentele vraag van de filosofie.
Al het andere is van later zorg.”
Hij besluit dat het leven de moeite waard is. Nu is de vraag hoe hij zal leven.
Hij zal zich niet inzetten voor de wereldrevolutie, maar bestrijdt wel het nationaalsocialisme in het Franse verzet in de Tweede Wereldoorlog.

Als laatste kans ziet hij de eenvoudige middenweg van een honnêteté zonder illusies, niets anders versterken dan de menselijke waardigheid.
Alles in één woord samengevat: révolte, nee zeggen, weigering, verzet.