"shuffled off this mortal coil" in "to be or not to be" - Hamlet

To be or not to be – that is the question:

Whether 'tis nobler in the mind to suffer

The slings and arrows of outrageous fortune,

Or to take arms against a sea of troubles

And, by opposing, end them. To die, to sleep⎯

No more – and by a sleep to say we end

The heartache and the thousand natural shocks

That flesh is heir to – ‘tis a consummation

Devoutly to be wished. To die, to sleep⎯
To sleep, perchance to dream. Ay, there's the rub,

For in that sleep of death what dreams may come
,
When we have shuffled off this mortal coil,

Must give us pause. There's the respect

That makes calamity of so long life.
For who would bear the whips and scorns of time,
Th’ oppressor's wrong, the proud man's contumely,
The pangs of despised love, the law's delay,
The insolence of office, and the spurns

That patient merit of th’ unworthy takes,

When he himself might his quietus make

With a bare bodkin? Who would fardels bear,

To grunt and sweat under a weary life,
But that the dread of something after death,

The undiscovered country from whose bourn

No traveler returns, puzzles the will

And makes us rather bear those ills we have

Than fly to others that we know not of?

Thus conscience does make cowards〈of us all,〉
And thus the native hue of resolution

Is〈sicklied〉o'er with the pale cast of thought,

And enterprises of great pitch and moment

With this regard their currents turn awry,

And lose the name of action.⎯Nymph, in thy orisons
Be all my sins remembered.[1]

Vertaling
Te zijn of niet te zijn, dat is de kwestie:
of het nobeler is om te lijden onder alles wat het wrede Lot je toeslingert
of om de wapens op te nemen tegen een zee van zorgen
en al er al vechtend een einde aan te maken?
Te sterven, te slapen, niets meer;
en in die slaap rust vinden voor alle hartzeer en de duizend pijnen die je lichaam je bezorgen,
dat zou een einde zijn om jezelf toe te wensen.
Te sterven; te slapen: misschien wel dromen:
Ach nee, daar wringt het 'm: want welke dromen komen in die dodenslaap,
als we de aardse zorgen hebben afgeworpen,
het doet ons weifelen:
dit is de overweging die leidt tot de ellende van zo'n lang leven,
want wie zou de gesel en de hoon van de tijd verdragen,
het onrecht van de onderdrukker, de arrogantie van de rijke,
de pijnen van een onbeantwoorde liefde,
de dwalingen van het recht,
de onbeschoftheid van een ambtenaar,
en de verachting waarmee onbenullen je geduldige werk belonen,
wanneer je rust kan vinden met een simpele dolkstoot?
Wie zou dit alles verdragen, zweten en kreunen onder een ellendig bestaan
als niet de dreiging van wat achter de dood komt er was,
het onontdekte land waar geen reiziger uit weerkeert verwart ons en maakt ons zwak,
zodat we liever de lasten dragen die we kennen dan het onbekende tegemoet te gaan.
Zo verlamt het geweten ons tot lafaards,
en zo wordt gezonde daadkracht verziekt door bleek gepieker
en lopen grootse ondernemingen op niets uit.
Stil nu, daar is mooie Ophelia!
Nymf, laat mijn zonden in je gebeden herinnerd worden.