Ik-zijn

Ik-zijn betekent - boven iedere aan een systeem van verwijzingen te ontlenen individuatie uit - zijn identiteit hebben als inhoud. Het ik is geen wezen dat altijd hetzelfde blijft, maar het wezen waarvan het bestaan inhoudt dat het zich identificeert, zijn identiteit hervindt door alles wat het overkomt heen. Het is identiteit bij uitstek, de oorspronkelijke werkzaamheid van identificatie.
Het ik is identiek tot in zijn veranderingen toe. Die stelt het zich voor en die denkt het.

De universele identiteit waarin het heterogene omvat kan worden, heeft de architectuur van een subject, van de eerste persoon. Het universele denken is een 'ik denk'.

Dit is een citaat uit 'Totaliteit en Oneindigheid' van Levinas dat te maken heeft met de toestand waarin een mens leeft voordat hij met een ander in gesprek komt waarin hij de ander als ander erkent.

Dank je Yopi
Dat weten we dan ook weer.

Maar zonder gekheid.
Ik zou het zo niet hebben kunnen beschrijven, maar ik kan er me wel in vinden.

Zouden mensen moeten lezen en overdenken, die altijd op zoek zijn naar zichzelf.
Dat ik altijd te herkennen zou moeten zijn aan alles wat ik presenteer op een bepaald moment.
Die denken dat "ego" iets anders is dan "ik".

Totaliteit en Oneindigheid van Levinas
De inhoudsopgave (3 pagina’s) en het voorwoord gedownload (ca 10 pagina’s)

Uit het voorwoord:

……dat de oorlog het denken niet alleen treft als het meest klaarblijkelijke feit, maar als de klaarblijkelijkheid zelve
– of de waarheid – van het werkelijke. In de oorlog verscheurt de werkelijkheid de woorden en beelden die haar verhullen,
om in haar naaktheid en hardheid naar voren te treden. Als harde werkelijkheid (het klinkt als een pleonasme!),als de harde
les der dingen, verschijnt de oorlog als de zuivere ervaring van het zuivere zijn op het ogenblik zelf dat hij ontbrandt
en de sluiers van de illusie in vlammen opgaan……….

………Maar wordt de eschatologie niet weerlegd door de ervaring van de oorlog, zoals de moraal erdoor wordt weerlegd?
Zijn we niet begonnen met de erkenning van de onweerlegbare evidentie van de totaliteit? In feite is het zo dat,
sedert de eschatologie de vrede heeft gesteld tegenover de oorlog, de evidentie van de oorlog zich handhaaft in een
beschaving die wezenlijk hypocriet is, dat wil zeggen zowel gehecht aan het Ware als aan het Goede, die voortaan
elkaars tegenspelers zijn. Het is misschien tijd om in de hypocrisie niet slechts een toevallig kwalijk gebrek van
de mens te zien, maar de diepe verscheurdheid van een wereld die tegelijkertijd gehecht is aan filosofen en aan profeten………….
---------------------------------------

Hier wil ik nog wel een paar jaar over nadenken; voorlopig kan ik hier niets mee.

Misschien dat een beetje uitleg van Yopi licht in de duisternis brengt.

Ha ha .. 'een paar jaar' ..
Levinas is wel diep vind ik ook.

De eschatologie waar Levinas op doelt is buitentijdelijk om het triviaal te zeggen. Dus niet de uitkomst van de tijd hier en het einde der tijden daarvan.
Daartoe ontwikkelt hij het begrip 'Oneindigheid'. Volgens zijn eigen zeggen een vertaling van het joodse gedachtegoed in het grieks.

Het goede, ware en schone was ten tijde van Plato nog zaken die in elkaar opgingen. Met de westerse filosofie vanaf Descartes (of zoiets) is vlgs. L. het goede en ware uit elkaar gegaan. Het ware ontwikkelde zich tot totalitair denken. Denk bijvoorbeeld aan de grote ideologieen en hun uit werking in de praktijd van wereldoorlogen, communistische systemen en kapitalistische globalisering.