Maand van de Filosofie - Thema verzoening

................................................................................................................
Ik mocht een keer mee op huisbezoek bij Maria, een van zijn uitverkorenen.
Maria was een bedlegerige weduwe die in onmin leefde met haar familie.
De vete ging om de kralen.Iedere Zeeuwse, rijk of arm, had een snoer bloedkoralen.
Maria had al jaren ruzie met haar broer Geert om het snoer kralen van hun moeder.
Al even zoveel jaren had mijn vader gepoogd vrede te stichten tussen die twee.
Vergeefs.

Nu zat ik in de voorkamer van Maria's huisje en speelde met de poes, terwijl mijn
vader in het alkoofje aan Maria's bedstee zat en het onzevader bad. Ze spraken het
samen uit, zo hoorde dat.
"En vergeef ons onze schulden", zeiden ze tegelijk. Toen ging mijn vader verder:
"zoals ook wij......" Maria zweeg. "Zoals wij...." zei mijn vader dringend, "kom Maria,
ga door". Vanuit de voorkamer riep ik luid: "Zoals wij vergeven onze schuldenaren!"
Ik dacht dat Maria haar tekst kwijt was, dus ik souffleerde.

Jammer. Ik had een moment suprême verstoord, het moment waarop Maria wel
móést inzien dat ze haar broer Geert vergiffenis verschuldigd was.
"Dat had je niet moeten doen" zei mijn vader toen we buiten waren. "Ze was bijna
zover. Maar ik geef het niet op. Ik ga ook met broer Geert praten, vandaag of morgen."
Mijn moeder zei, toen we het voorval vertelden: "Niet doen , Johan, die Geert is een
rijke boer. En hoe rijker hoe gieriger, dat weet je. Hij geeft die kralen niet af en dus
zal Maria hem eeuwig blijven haten. Bemoei je d'r niet mee"

Maar als het om vetes ging was mijn vader zo taai als een terriër. Een dag later deelde
hij ons mee dat zijn missie geslaagd was.
"Zijn ze verzoend?" vroeg mijn moeder verbaasd.
"Nog niet, maar Geert gaat haar morgen bezoeken"
"Met de kralen?"
"Nee natuurlijk niet. Zonder kralen."
"Dan wordt het niks"
"Het gaat toch niet om de kralen", zei mijn vader "Het gaat om een broer-zusterverhouding
die weer goed moet komen."

Bij dat alles voelde ik me een beetje schuldig. Misschien had ik het wel bedorven door
mijn interruptie tijdens het ziekenbezoek.
Een paar dagen later kwam de koster, die ook aanzegger en doodbidder was, aan de
deur in zijn zwarte pak: "Heden overleed in de ouderdom van zevenenvijftig jaar
Maria........" enzovoorts.
Maria was dood.
"Wist je dat al, Johan?"vroeg mijn moeder.
Hij knikte.
"En? Is Geert nog tijdig bij haar geweest voor een verzoening?"
Hij schudde z'n hoofd.
"Geert is niet gekomen?"
"Jawel"
Heel moeizaam kwam het verhaal eruit.

Geert was bij Maria gekomen. Zonder kralen.
De ruzie was onmiddlellijk ontbrand, zo hevig dat de toorn en de emotie een hartstilstand
teweegbrachten bij Maria.
Mijn vader voelde zich schuldig, dat was te zien.
M'n moeder begon te lachen want ze zag de ironie, maar ze voelde zich meteen schuldig om dat lachen.

En zo kunnen we doorgaan met: Vergeef ons onze schulden.
.......................................................................................................................................

Annie M.G.Schmidt >>>>>> Wat ik nog weet