Caspar schreef: roby6 schreef:
..................
Wat is er aan de hand met iemand die een normale bezigheid als
klagen, wat sommige mensen dan mopperen noemen....................
Wat er met die man aan de hand is heb je zelf verteld; je schetst het verhaal
van een man (zo iemand als Job uit de bijbel) die met een paar problemen
te maken heeft. Er wordt niet bij verteld "hoe het zo gekomen is".
Maar we stellen geen schuldvraag. We nemen het verhaal zoals jij dat
vertelt, voor kennisgeving aan.
.......... zo extreem te benoemen(janken etc.) dat het iets heel zieligs lijkt?.......
Hebben wij het zielig genoemd ? Ben ik me niet bewust.
Maar de vraag is : wat wil je eigenlijk?, maak dat eens duidelijk.
Wil je
jouw hele verhaal aan die man ophangen of wil je
over de inhoud van het begrip "klagen " spreken,
, ‘
>>>>> en dan los van iedere concrete figuur?’
‘klagen, volgens van Dale: droefheid of smartelijke gewaarwordingen
door geluiden of woorden te kennen geven.’
Dank je voor je vragen Maria, we gaan naar mijn gevoel hier de diepte in.
Om te beginnen dit: Van Dale schiet hier aardig tekort.
Het kan even goed gaan om vervelende dingen als een beetje kiespijn of geluidsoverlast, en hoeft niet zo smartelijk of droef te zijn, naar mijn taalgevoel en wat ik opmaak uit media en wat ik zo op straat hoor.
1. Ik hang het verhaal aan die man op, omdat hij mij deed nadenken over klagen.
2. Tegelijk wil ik het loskoppelen van die man, en de mogelijkheid open laten dat hij gelijik heeft, dus maak ik er een enquete van..
Wat je 1e vraag betreft: nee, niet jullie hebben het zielig genoemd, HIJ maakt er een bijzonder zielige aangelegenheid van (jammeren, janken, bij de pakken neerzitten).Of sla ik hier de plank mis?
Vraag 2: ik wil checken hoe het woord klagen ingevuld word bij anderen, en dat is kennelijk bij de een jammerlijker dan bij de ander.
De man benoemt het echter zo extreem jammerlijk, dat ik me afvraag: wat is er met die man?
Ik denk dat hij door zijn situatie getraumatiseerd is, maar dat is een psychologische veronderstelling.
Hij is een semi-intellectueel net als ik, heeft als ontwikkelingswerker gewerkt (dan ben je daar heel wat) teruggekomen en naar onze maatstaven aan lager wal geraakt(schuldsanering)., zo vermoed ik dat hij dat voelt.
En dat hij daarom zich schaamt voor zijn geklaag, en het daarom geen klagen wil noemen.
Hij is bovendien
*******, en ik heb uit een artikel (van een
******) begrepen dat gezichtsverlies een enorme impact heeft op iemand, en hij dat altijd zal proberen te vermijden.
Een ander voorbeeld: Deze man schrijft mij: wie ben jij om mij de maat te nemen?
Dat klinkt nogal pissig. Maar, als ik heb vraag of hij boos is, antwoord hij: boos?Ik ben niet boos.
Negatieve gevoelens zijn , zo heb ik van de
********* begrepen, zaken die je niet graag laat zien.
Ja je mag mij een drammer, een doorzager noemen, een zwetser en een zeveraar ben ik al genoemd, maar hioer houd ik van.
Vervelend niet?
Misschien is het voor jullie genoeg, en kunnen we over op de vraag:
Wat is de maat nemen? Alleen maar: beoordelen?(want zo staat het in de boeken) Of zit daar een pijnlijk, denigrerend luchtje aan?
Edit mk: samen met andere gegevens te herleiden antecenten van prive persoon geblindeerd.Laatst aangepast door Mariakat op 01.02.11 13:49; in totaal 1 keer bewerkt (Reden : Quote hersteld)