Index
Regeren is geen schreeuwen.
Het is opvallend, dat zolang de PvdA in de oppositie zat ze precies wisten wat ze wilden.
Door hun continue wijzen daarop, en door de verbeterende economie en daardoor ook wat socialer denken van de rechtse partijen is er, zoals gezegd, veel gedaan in Nederland voor de arbeider.
Toen de grote crisis in de jaren 70 begon, was het Den Uil, die zei, dat we allemaal een stapje terug zouden moeten doen, in feite dus een stapje minder naar links.
Door de enorme inkomsten van het gas heeft de regering in die eerste jaren nog weinig hoeven te bezuinigen op de sociale zekerheid en werden juist die sociale voorzieningen ingezet om de lasten niet op de zwaksten te laten uitvieren.
Terecht werd de PvdA groter en groter.
Tot de jaren 80 de crisis steeds meer zijn tol ging eisen en dehet WW cijfers de pan uitrezen, terwijl heel veel oudere werklozen afgekeurd werden en de WAO ingingen en de economen, die over onze gasvoorraden gingen bedenkelijk gingen kijken.
Er werd teveel en te goedkoop verkocht.
De PvdA ging mee regeren.
De paarse kabinetten kregen de volle mep van de laagconjunctuur voor hun kiezen.
Ik ben nooit een echte PvdA liezer geweest, maar in die periode heb ik respect gekregen voor Kok.
Voor de kleine inkomen mensen leek dit continu weer hele stappen achteruit.
En dat was het ook, maar dan wel voor allemaal, maar de kleine portemonnee voelt dat het hardst.
Maar
Regeren is heel wat anders dan schreeuwen.
Regeren doe je samen in een democratie en in ons geval met rechts en conventioneel rechts van het midden.
Dus heeft Kok ook aardig wat consessies moeten doen.
Maar door zijn loonmatigings politiek en zijn zg. Poldermodel is Nederland er weer uit gekomen.
Een nieuwe periode van verbetering in de politiek brak aanin de jaren 90, met ups en downs, maar dat kon het tij niet keren voor de volgende partijvoorman.
De economie krijgt opnieuw klappen en opnieuw zit de PvdA in zo'n moeilijke tijd in de regering.
Nu moet Wouter het schip zien te redden.
En dat doet hij.
Eerlijk is eerlijk.
Maar vooral de rijken en de banken en de bedrijven hebben het zwaar en krijgen vooralsnog de aandacht.
We haddengeleerd, dat als zij te redden zijn, de economie te redden is.
Er wordt op een totaal andere manier politiek bedreven om deze crisis uit te komen, dan ooit voorheen het geval was.
De arbeider staat zowel wat meedoen als wat aandacht betreft buiten spel.
Het gaat om degenen, die net voldoende geld hebben om te beleggen en om de tak die dat regelt.
Natuurlijk is het logisch dat de "kleine man" zich in de kou voelt staan.
Bij Kok was dat al ingeluid.
Hij hoorde bij de "grote mannen", waar hij altijd de leider van de "kleine man" was geweest. (zo heette dat toen.)
en bleek daar bovendien uitstelkend tussen te passen.
Wouter was in het begin de gestudeerde kwajongen en had wegens dat imago veel voor.
Hij heeft het flink voor zijn kiezen gehad en ik denk ook dat hij een hoop heeft geleerd.
Omgaan met mensen die omgaan met het grote kapitaal.
Want dat was zijn werk de afgelopen jaren.
Regeren is geen schreeuwen.
Alleen dit is niet voldoende voor de kleine portemonnee bezitter tijdens een crisis.
Andere schreeuwers, die niet hoeven te regeren dienen zich aan.
En weg is de massa zg. bewuste kiezers.
De schreeuwers eronder weten nu waar ze heen moeten.
Dan nu terug zien en vooruit zien van Wouter.
Wijze woorden en goede plannen.
Maar of hij het redt?
Ik denk het niet.
Hij schreeuwt niet voldoende.
Het is opvallend, dat zolang de PvdA in de oppositie zat ze precies wisten wat ze wilden.
Door hun continue wijzen daarop, en door de verbeterende economie en daardoor ook wat socialer denken van de rechtse partijen is er, zoals gezegd, veel gedaan in Nederland voor de arbeider.
Toen de grote crisis in de jaren 70 begon, was het Den Uil, die zei, dat we allemaal een stapje terug zouden moeten doen, in feite dus een stapje minder naar links.
Door de enorme inkomsten van het gas heeft de regering in die eerste jaren nog weinig hoeven te bezuinigen op de sociale zekerheid en werden juist die sociale voorzieningen ingezet om de lasten niet op de zwaksten te laten uitvieren.
Terecht werd de PvdA groter en groter.
Tot de jaren 80 de crisis steeds meer zijn tol ging eisen en dehet WW cijfers de pan uitrezen, terwijl heel veel oudere werklozen afgekeurd werden en de WAO ingingen en de economen, die over onze gasvoorraden gingen bedenkelijk gingen kijken.
Er werd teveel en te goedkoop verkocht.
De PvdA ging mee regeren.
De paarse kabinetten kregen de volle mep van de laagconjunctuur voor hun kiezen.
Ik ben nooit een echte PvdA liezer geweest, maar in die periode heb ik respect gekregen voor Kok.
Voor de kleine inkomen mensen leek dit continu weer hele stappen achteruit.
En dat was het ook, maar dan wel voor allemaal, maar de kleine portemonnee voelt dat het hardst.
Maar
Regeren is heel wat anders dan schreeuwen.
Regeren doe je samen in een democratie en in ons geval met rechts en conventioneel rechts van het midden.
Dus heeft Kok ook aardig wat consessies moeten doen.
Maar door zijn loonmatigings politiek en zijn zg. Poldermodel is Nederland er weer uit gekomen.
Een nieuwe periode van verbetering in de politiek brak aanin de jaren 90, met ups en downs, maar dat kon het tij niet keren voor de volgende partijvoorman.
De economie krijgt opnieuw klappen en opnieuw zit de PvdA in zo'n moeilijke tijd in de regering.
Nu moet Wouter het schip zien te redden.
En dat doet hij.
Eerlijk is eerlijk.
Maar vooral de rijken en de banken en de bedrijven hebben het zwaar en krijgen vooralsnog de aandacht.
We haddengeleerd, dat als zij te redden zijn, de economie te redden is.
Er wordt op een totaal andere manier politiek bedreven om deze crisis uit te komen, dan ooit voorheen het geval was.
De arbeider staat zowel wat meedoen als wat aandacht betreft buiten spel.
Het gaat om degenen, die net voldoende geld hebben om te beleggen en om de tak die dat regelt.
Natuurlijk is het logisch dat de "kleine man" zich in de kou voelt staan.
Bij Kok was dat al ingeluid.
Hij hoorde bij de "grote mannen", waar hij altijd de leider van de "kleine man" was geweest. (zo heette dat toen.)
en bleek daar bovendien uitstelkend tussen te passen.
Wouter was in het begin de gestudeerde kwajongen en had wegens dat imago veel voor.
Hij heeft het flink voor zijn kiezen gehad en ik denk ook dat hij een hoop heeft geleerd.
Omgaan met mensen die omgaan met het grote kapitaal.
Want dat was zijn werk de afgelopen jaren.
Regeren is geen schreeuwen.
Alleen dit is niet voldoende voor de kleine portemonnee bezitter tijdens een crisis.
Andere schreeuwers, die niet hoeven te regeren dienen zich aan.
En weg is de massa zg. bewuste kiezers.
De schreeuwers eronder weten nu waar ze heen moeten.
Dan nu terug zien en vooruit zien van Wouter.
Wijze woorden en goede plannen.
Maar of hij het redt?
Ik denk het niet.
Hij schreeuwt niet voldoende.
