Index
Ik ben in mijn leven al heel veel tegengekomen, wat bij mij vragen opriep.
Vaak mocht ik van mezelf de antwoorden niet geven, omdat ze indruisten tegen alles wat ik had geleerd.
Later mocht ik geen antwoorden geven, omdat elk antwoord een verdere vraag opleverde en dan (na die draad van Ariadne kwijt geraakt te zijn) terug kwam op mijn eerste vraag, waar ik niet uit kwam.
Dat betreffende verschillende onderwerpen.
Om in dit topic toch te specificeren.
Predestinatie cq. determinisme. Wetmatigheid of het doorbreken ervan?
Vaak vond ik, dat iedere mens zijn eigen verantwoording heeft, omdat hij de keus heeft tussen goed en kwaad.
Dan besefte ik weer dat de mens zichzelf niet gemaakt heeft en de weg heeft te gaan, die voor hem ligt (tao), en dat volgens zijn eigen eigenschappen, die hij heeft meegekregen met zijn geboorte en volgens zijn aangeleerde kennis en gedrag.
Dan zit je gelijk weer in de predestinatie leer, zoals ook het christendom kent met zijn verschillende denkwijzen daarover, of tewel het determinisme, als modern woord daarvoor vaker gebruik buiten religie om.
Of je nu beslist dat God alles wist in theïsme of pantheïsme, of dat je het antwoord vindt in het taoïsme of dat je vindt, dat alles wordt bepaald door fysische wetmatigheden, zonder verdere spiritualiteit, is geen wezenlijk verschil.
Het is slechts een ander -isme
De wetenschap en de daarbij horende filosofie:
Van aan de ene kant meer kennis van het menselijke brein en daaruit voortvloeiend: Het moeten accepteren van het feit, dat de gevoelens en gedragingen van mensen fysich en chemisch geregisseerd, zoniet volledig bepaald worden.
En daarmee ook het denken.
Tegenover de grote vraag:
Is er toch niet iets, waardoor wij als persoonlijkheid daarin ook zeggenschap hebben en de natuurlijke wetmatigheden zouden kunnen beïnvloeden en sturen.
Dat laatste is wat ik wil geloven.
en eigenlijk als het een ja of een nee zou moeten worden, zou ik ook moet antwoorden met een ja.
Ik geloof (wil geloven), dat wij als mens met ons mensenlijke bewustzijn ook zeggingskracht hebben over de keuze, welke natuurlijke wegen er bewandeld zouden kunnen worden.
En dat heeft voor mij feitelijk niets te maken met wel of niet religieus of spiritueel denken, maar zuiver in termen van kennis en een weten.
Jammer genoeg gaat de wetenschap (nog) niet verder dan het kunnen aantonen, dat het lichaam het voertuig en de huisvesting van het bewustzijn is.
Zelfs is de automatische piloot aan te tonen.
Voornamelijk door het tonen van de kale gevoelens en de verstoringen ervan.
Dat er gedacht wordt kan zichtbaar gemaakt worden, maar niet welke gedachten en daaruit voortvloeiend gedrag van dat moment.
Wat nog niet aangetoond kan worden is, waarom in een soortgelijke situatie de één kiest voor een ander alternatief dan de ander.
Dat koppelen van het psychische (wetmatige) gedrag aan de fysische wetmatigheden, zodat ze ook fysisch zichtbaar te maken zijn, is (nog) niet mogelijk.
Wat we wel weten is, dat door kennis van ons zelf en bewust zijn van ons denken en gedrag, we dit kunnen leren bijsturen en zelfs oude patronen kunnen leren doorbreken.
En daarom blijf ik toch bij de gedachte dat, zolang niet het tegendeel bewezen is, wij kunnen leren en in staat geacht kunnen worden met onze wil, de richting van denken en gedrag te sturen en daardoor zelfs vaste patronen te doorbreken en keuzes kunnen maken.
Maar.......
En daar gaat ze weer......
Stel dat dit zo is:
Het is zo wankel en fragiel, dat ik besef, dat als ik na ga wat (beginnende en voortschreidende) dementie met een mens doet, ik weer (bijna) helemaal terug ben bij af.
Ik heb teveel karakterveranderingen oiv. van dementie gezien om te blijven volhouden, dat datgene wat wij ons leven waren onze onvervreembare persoonlijkheid was.
Wat ik als wezenlijk vond in een karakter en wat bepalend was voor die persoonlijkheid, bleek dan niets te zijn als een laagje vernis en daaronder bleek soms een heel ander mens te schuilen.
_________________
Groet Mariakat.
Wat je zegt ben je zelf.
Vaak mocht ik van mezelf de antwoorden niet geven, omdat ze indruisten tegen alles wat ik had geleerd.
Later mocht ik geen antwoorden geven, omdat elk antwoord een verdere vraag opleverde en dan (na die draad van Ariadne kwijt geraakt te zijn) terug kwam op mijn eerste vraag, waar ik niet uit kwam.
Dat betreffende verschillende onderwerpen.
Om in dit topic toch te specificeren.
Predestinatie cq. determinisme. Wetmatigheid of het doorbreken ervan?
Vaak vond ik, dat iedere mens zijn eigen verantwoording heeft, omdat hij de keus heeft tussen goed en kwaad.
Dan besefte ik weer dat de mens zichzelf niet gemaakt heeft en de weg heeft te gaan, die voor hem ligt (tao), en dat volgens zijn eigen eigenschappen, die hij heeft meegekregen met zijn geboorte en volgens zijn aangeleerde kennis en gedrag.
Dan zit je gelijk weer in de predestinatie leer, zoals ook het christendom kent met zijn verschillende denkwijzen daarover, of tewel het determinisme, als modern woord daarvoor vaker gebruik buiten religie om.
Of je nu beslist dat God alles wist in theïsme of pantheïsme, of dat je het antwoord vindt in het taoïsme of dat je vindt, dat alles wordt bepaald door fysische wetmatigheden, zonder verdere spiritualiteit, is geen wezenlijk verschil.
Het is slechts een ander -isme
De wetenschap en de daarbij horende filosofie:
Van aan de ene kant meer kennis van het menselijke brein en daaruit voortvloeiend: Het moeten accepteren van het feit, dat de gevoelens en gedragingen van mensen fysich en chemisch geregisseerd, zoniet volledig bepaald worden.
En daarmee ook het denken.
Tegenover de grote vraag:
Is er toch niet iets, waardoor wij als persoonlijkheid daarin ook zeggenschap hebben en de natuurlijke wetmatigheden zouden kunnen beïnvloeden en sturen.
Dat laatste is wat ik wil geloven.
en eigenlijk als het een ja of een nee zou moeten worden, zou ik ook moet antwoorden met een ja.
Ik geloof (wil geloven), dat wij als mens met ons mensenlijke bewustzijn ook zeggingskracht hebben over de keuze, welke natuurlijke wegen er bewandeld zouden kunnen worden.
En dat heeft voor mij feitelijk niets te maken met wel of niet religieus of spiritueel denken, maar zuiver in termen van kennis en een weten.
Jammer genoeg gaat de wetenschap (nog) niet verder dan het kunnen aantonen, dat het lichaam het voertuig en de huisvesting van het bewustzijn is.
Zelfs is de automatische piloot aan te tonen.
Voornamelijk door het tonen van de kale gevoelens en de verstoringen ervan.
Dat er gedacht wordt kan zichtbaar gemaakt worden, maar niet welke gedachten en daaruit voortvloeiend gedrag van dat moment.
Wat nog niet aangetoond kan worden is, waarom in een soortgelijke situatie de één kiest voor een ander alternatief dan de ander.
Dat koppelen van het psychische (wetmatige) gedrag aan de fysische wetmatigheden, zodat ze ook fysisch zichtbaar te maken zijn, is (nog) niet mogelijk.
Wat we wel weten is, dat door kennis van ons zelf en bewust zijn van ons denken en gedrag, we dit kunnen leren bijsturen en zelfs oude patronen kunnen leren doorbreken.
En daarom blijf ik toch bij de gedachte dat, zolang niet het tegendeel bewezen is, wij kunnen leren en in staat geacht kunnen worden met onze wil, de richting van denken en gedrag te sturen en daardoor zelfs vaste patronen te doorbreken en keuzes kunnen maken.
Maar.......
En daar gaat ze weer......
Stel dat dit zo is:
Het is zo wankel en fragiel, dat ik besef, dat als ik na ga wat (beginnende en voortschreidende) dementie met een mens doet, ik weer (bijna) helemaal terug ben bij af.
Ik heb teveel karakterveranderingen oiv. van dementie gezien om te blijven volhouden, dat datgene wat wij ons leven waren onze onvervreembare persoonlijkheid was.
Wat ik als wezenlijk vond in een karakter en wat bepalend was voor die persoonlijkheid, bleek dan niets te zijn als een laagje vernis en daaronder bleek soms een heel ander mens te schuilen.
_________________
Groet Mariakat.
Wat je zegt ben je zelf.
mag het zeggen.
