Woorden/beelden.

Ik heb vaak geen idee waar de woorden die ik uit vandaan komen, als ik eroplet tijdens het spreken of schrijven,lijkt het wel of ik gesouffleerd wordt, ik ben vaak verrast ( als een toehoorder )over wat eruit komt. Ik heb daarbij het gevoel dat ik het eerder uitspeek dan het bedenkken kan..


marmot.

marmot schreef:Ik heb vaak geen idee waar de woorden die ik uit vandaan komen,.............

de woorden komen uit je hart,
zou het kunnen (zoals wel eens gezegd wordt) dat je het hart op de tong draagt ?
(niet letterlijk natuurlijk)

ik denk dat veel gedachten klaar liggen om naar buiten te treden, ze wachten op
de juiste gelegenheid en dan gebeurt het zodanig dat je er versteld van staat.
je kunt dan bij wijze van spreken putten uit een gedachtenvoorraad.

Het zelf is een ongekend informatie verwerkend gegeven.

marmot schreef:Ik heb vaak geen idee waar de woorden die ik uit vandaan komen, als ik eroplet tijdens het spreken of schrijven,lijkt het wel of ik gesouffleerd wordt, ik ben vaak verrast ( als een toehoorder )over wat eruit komt. Ik heb daarbij het gevoel dat ik het eerder uitspeek dan het bedenkken kan...

Doet me denken aan een periode in mijn leven, waarin bij mij op een ongeremde manier berregen emoties en gegevens uit mijn verleden omhoog kwamen.
Soms kwam dat in golven, die mij er bijna in deden verdrinken.
Maar soms, vaak als ik heel rustig was, kwamen ze er al associerend tijdens praten uit.
Werden gelijk gevoeld en gerationaliseerd.
Ook stapels aha. belevenissen en conclusies, die mijn hele wereldbeeld op zijn kop deden staan.
Het klinkt inderdaad raar, maar het leek alsof de gedachten dan naar buiten kwamen via mijn praten.
Je denkt bij jezelf: "Zo had ik het nog nooit bedacht en nu vertel ik het mezelf"

Alleen zijnde en bezig in mijn tuin, kon ik trouwens soortgelijk beleven.
Als ik zwaar overstresst was door al die gedachten en emoties, voelde ik me al grasspprietjes uittrekkend, rustig en helder worden en kwamen er volledig nieuwe conclusies op herinneringen, die naar boven kwamen en viel er heel veel op zijn plekje.
Ik ervaarde dat mechanisme al observerende.

Er was dan tegelijkertijd inderdaad een soort afstandelijkheid naar mijn emotionele zelf.
Alsof mijn rationele ik mijn emotionele ik observeerde.

Toch was het een fantastisch gevoel.
Ik had de gedachte dat als ik alles op zou schrijven, ik een "nieuwe filosoof" zou worden.

Later las ik er wel eens over dat mensen het contact met henzelf kwijt raakten.
Een symptoom in een paar psychiatrische beelden.
Zg. "zelfvervreemding"
Ik weet niet of het mechanisme hierop lijkt, maar ik ervaarde dit wel als vreemd, maar absoluut niet als negatief.
Er gebeurden ook geen extreme dingen.

Mariakat schreef:Alsof mijn rationele ik mijn emotionele ik observeerde................

de ervaringen uit het verleden steken af en toe de kop op; ze worden soms levensecht door bepaalde omstandigheden, door associaties, in gesprekken of door muziek. de aanleidingen die zorgen dat men
in gedachten teruggaat naar vroeger kunnen heel subtiel zijn maar ook confronterend.
maar het zijn niet alleen de pijnlijke ervaringen, ook de leuke momenten worden vastgehouden.

ik vermoed dat je het geheugen moet zien als een "gedachtenarchief" waarin veel opgeslagen ligt over
belevenissen en situaties uit het verleden, dus niet in het "onbewuste" en ook niet het "onderbewuste",
maar mogelijk een plaats voor het parkeren van ervaringen. dingen die je meegemaakt en beleefd hebt,
soms dingen die je geschokt hebben en waarvan de herinnering je parten speelt. en als die zaken ter
sprake komen blijkt dat die ervaringen/herinneringen "gerijpt" zijn dwz dat je er op een volwassener
manier tegenaan kijkt en dat dan pas de puzzlestukjes op hun plaats vallen.