De filosoof en de mysticus

De filosoof zei
Geloof?
Nee!
Dat is duisternis
De mysticus antwoordde
misschien....
wel-Licht.

De filosoof zei
Wij filosofen zeggen
waarover we niet kunnen spreken
daarover moeten we zwijggen.
De mysticus zei
Dat zeggen wij
mystici
al jaren...
maar ja...
ik kan
over hetgeen
ik gehoord en gezien heb
niet zwijgen.

De filosoof zei
Geloven?
Mijn god
wat een onzin.
De mysticus zei
Dat vind ik soms ook
soms Hem.

De filosoof zei
Geloven?
Nee!
Denken en zeker weten
dat is mij alles
De mysticus vroeg
Weet je het zeker?

De filosoof zei
De waarheid zoeken
Dat is waar het om gaat!
Waarom geloof jij?
De mysticus antwoordde
Voor als ik eens
niet meer weet
waar ik het moet zoeken.

De filosoof zei kwaadaardig
Je beschouwt jezelf
zeker als de Weg?
De mysticus zei
Hoe zou het kunnen
een weg-wijzer
die zelf weg is?

De filosoof vroeg verwaand
Wat vind je van Socrates
in vergelijking met mij?
De mysticus antwoordde
Socrates was een horzel
Jij een Bij-
de handje.

Deze mysticus sluit aardig aan op Socrates.

Hoe bedoel je dat "aansluiten" van de mysticus bij socrates?

Socrates had van het orakel van Delphi te horen gekregen dat hij de wijste man van Griekenland was.
Hij trok daaruit de conclusie dat dan wel zo zou zijn omdat hij in ieder geval wist dat hij vrijwel niets wist. Op de markt voerde hij dialogen met mensen die dachten veel te weten. Het resultaat daarvan is dan meestal dat zijn gesprekspartners in verwarring achterblijven.

Met leerlingen die wilden leren ging hij volgens eigen zeggen om op een manier die hij vergeleek met een vroedvrouw: Waarheid is al aanwezig in de leerlingen. Hij moest alleen behulpzaam zijn met de geboorte daarvan in zijn leerlingen.

Een beetje vaag ivm met jouw schrijven, maar vooruit ..

o zo. Ja ja, het gesprek als vroed-vrouwelijke hulp.