Index
Dit las ik op de site De Atheïst van Bart Klink.
Wim Kaijser schreef op 13 februari 2012 een reactie:
Dit heb ik eruit gelicht, daar de zin, die ik als titel heb gebruikt, me zo pakte.
Misschien verwoordt hij hier de gevoelens en gedachten van velen.
Er ligt een hele wereld achter achter deze woorden.
Het klinkt zo weinig levenslustig en cynisch in de oren.
Maar toch heb ik er affiniteit mee.
Gevoelsmatig weleens, maar meestal gewoon rationeel, zonder daar verder iets mee te doen.
Vaak stel ik me deze vragen ook.
In perioden van druk zijn met de dingen des levens denk ik daar niet zo bij na.
Zie ik de zin wel van wat ik doe, heb ik levenslust en plezier in mijn leven, omdat ik daaraan wil werken, nu ik toch eenmaal leef als mens tussen andere mensen.
Natuurlijk heb ik dan allerlei antwoorden, maar toch....
In perioden van onvrede lijkt het me allemaal zinloos.
Dan is mijn grootste vraag:
Waarom zou ik er niet uitstappen?
Er zijn best mogelijkheden om dat op een niet al te agressieve manier te doen.
Dit blijft zich al bijna mijn hele leven herhalen en ik ben er nog steeds.
Beantwoord ik dan toch helemaal aan de natuurlijke biologische drang tot leven?
Wim Kaijser schreef op 13 februari 2012 een reactie:
Dit heb ik eruit gelicht, daar de zin, die ik als titel heb gebruikt, me zo pakte.
Je ontstaat uit stof en je eindigt daar. Is het leven dan niet meer dan het in stand houden van anderen? Maar als deze ook dood zijn is er geen doel meer. dus als we alles eindigen zijn alle problemen opgelost en niemand die er spijt van heeft. Want dit is onmogelijk na de dood.
Aan het einde van het schaakspel eindigen alle pionnen in dezelfde doos.
Het maakt niet uit wat je bent, uiteindelijk eindig en we allemaal.
Jammer genoeg heb ik er zelf geen antwoord op. Ik vraag mezelf nog steeds af waarom ik niet voor een trein spring. Want ook al realiseer ik mezelf dat het leven nutteloos is. Voor een organisme is het onwaarschijnlijk dat het zich zelf dood.
Iets houdt je tegen, waarom?
Misschien verwoordt hij hier de gevoelens en gedachten van velen.
Er ligt een hele wereld achter achter deze woorden.
Het klinkt zo weinig levenslustig en cynisch in de oren.
Maar toch heb ik er affiniteit mee.
Gevoelsmatig weleens, maar meestal gewoon rationeel, zonder daar verder iets mee te doen.
Vaak stel ik me deze vragen ook.
In perioden van druk zijn met de dingen des levens denk ik daar niet zo bij na.
Zie ik de zin wel van wat ik doe, heb ik levenslust en plezier in mijn leven, omdat ik daaraan wil werken, nu ik toch eenmaal leef als mens tussen andere mensen.
Natuurlijk heb ik dan allerlei antwoorden, maar toch....
In perioden van onvrede lijkt het me allemaal zinloos.
Dan is mijn grootste vraag:
Waarom zou ik er niet uitstappen?
Er zijn best mogelijkheden om dat op een niet al te agressieve manier te doen.
Dit blijft zich al bijna mijn hele leven herhalen en ik ben er nog steeds.
Beantwoord ik dan toch helemaal aan de natuurlijke biologische drang tot leven?
