marmot schreef:Of het de hoogste vorm van intelligentie is Caspar?... ik heb geen idee.
Ik denk het ook niet.
Je hebt het wel over twee totaal verschillende dingen.
Voor waarnemen is niet veel intellect nodig, denk ik.
Een dier kan prima waarnemen ieder op zijn eigen wijze, die meestal niet wordt bepaald door intellect.
Iets met je waarneming doen, het inpassen in je leven, en in je manier van reageren, daar is wel enige intelligentie voor nodig, ook al gebeurt er veel reflexmatig.
Deze automatsche patronen doorbreken kost weer meer intelligentie.
Als je alleen waarneemt... zie je meer en wordt het rustiger in je hoofd is mijn ervaring inmiddels.
Toch herken ik dit ook heel erg.
Maar in mijn ervaring is het "waarnemen zonder emotie" het meest zuivere waarnemen.
Als je duidelijk je herkenningspunten en je emoties, die waarneming op kan roepen, kunt scheiden van het waarnemen, ipv. je tijdens je waarnemingen mee te laten slepen door je emoties.
Zonder cognities en invullingen door je emoties, wordt het waarnemen zuiverder.
Waar intelligentie begint?
Ik denk daar, waar je je rose of grijze bril herkent tijdens het waarnemen en zo dus de nieuwe ervaringen ook kunt zuiveren van je oude cognities.
Minder begaafde mensen blijken hun emoties minder gemakkelijk te kunnen hanteren en die gaan dus gemakkelijker met hen op de loop, waardoor ze vaker emotioneel labieler zijn dan de gemiddeld intelligente mens.
Ik weet dat ik nu een gevaarlijke uitspraak doe en dat ik niet misverstaan moet worden.
Want dit is absoluut geen tweerichtings regel.
Ook heel intelligente mensen kunnen (bepaalde tijden) zo gevoelig zijn, dat zij hun emoties soms heel moeilijk kunnen hanteren.
Daarom kan ik ook niet zoveel met deze uitspraak van Krishnamurti