Nachtkaars

EEN VERS DAT ALS EEN NACHTKAARS UITGAAT
---------------------------------------------------

In een dilligence zaten
Negen menschen bij elkaar;
't Was een dag van groote hette,
En de lucht was drukkend zwaar.

Alles wat die menschen zeiden,
Kwam zoowat op 't zelfde neer:
Niemand hunner sprak tenminste
Anders dan van 't heete weer.

Naast een jongen, dwazen dandy
Zat een onderofficier;
Nevens hem een rijzig zeeman,
Over dien een rentenier.

Naast den rentenier een nufje,
Als een uitgeknipte prent;
En naast haar een burgerjufvrouw
Met een Amsterdamsch accent.

't Was een ruwe paardenkooper,
Die weer achter deze zat,
En gewoon was zóó te spreken,
Of hij hooge ruzie had.

Aan zijn zijde een reizend hand'laar,
In zijn spreken razend vlug,
En daarnaast een rimp'lig bestje,
Bevend en gekromd van rug. -

" 't Is fameus!" zoo spreekt de dandy,
En daarbij wordt uiterst net
Met twee vingers en twee duimen
't Kneveltjen in krul gezet:

" 't Is fameus vandaag, meneeren!
Etouffant is de atmosfeer!
Men gaat waarlijk languisseeren
Naar wat vocht, - mijn woord van eer!"

"Ja!" zoo antwoordt hem de zeeman,
En zijn dasknoop zit al laag,
Maar hij trekt dien nog wat lager,
Tot zoowat de streek der maag:

"Erger nog as in Oostinje
Brandt de zon hier op je huid;
't Merg druipt weg uit al je knokkels;
't Pek loopt al de naden uit."

"Ja, 't is warm," zoo zegt de man nu
Die stil van zijn renten leeft,
En wiens hals een hooge heining,
Wit en helder om zich heeft:

" 't Is zeer warm," vervolgt hij, - keurig,
Of 't zóó naar de drukpers moet:
"Anders is de zon zoo lieflijk,
Maar thans kwelt derzelver gloed."

"Stel je voorr," zoo zegt de krijger
Trekkend aan zijn kinnebaard, -
Hand'ling, waar een ernstig fronsen
Van het voorhoofd zich mee paart:

"Stel je voorr, 'k heb met zoo'n hette
Eens vijf u...rren gemarrcheerrd;
't Was wat! Maar - in mijn carrière
Dient bepaald geobediëerrd."

"Nou maar,"spreekt de paardenkooper
Op zijn ouden ruzietoon, -
En zijn pet, heel schuin gestooten,
Dekt zijn hoofd niet, maar zijn koon, -

"Nou maar, wat wou jullie praten!
'k Leg hier de verklaring af,
Dat ik eens een dag beleefd heb,
Dat een peerd geen schaduw gaf.

'k Was op weg: 'k wou wat schuilen
Achter 't peerd, maar ja! toen scheen -
't Is zoo waar als ik 't je zeg, hoor! -
't Zonnelicht er dwars doorheen."

" 'k Weet nog wel," zegt nu het bestje,
En het bruine bovenvlak
Van haar hand loopt langs haar neus heen, -
"Dat de musschen van het dak

Zoo maar morsdood kwamen vallen,
Doe ik nog een meiske was;
En het vee kreeg 's zeumers koeken,
Want er stond geen sprietje gras."

"Ja, enfin!" zoo spreekt de hand'laar
In een snellen woordenvloed:
"Zie je? een glaasje grog van bessen
Straks in 't Posthuis, dat doet goed.

Ik ben altijd reizend , zie je?
Nu, enfin, dan kent men dat.
Grog of Beiersch, - prachtig! heerlijk!
Van dat Beiersch, frisch van 't vat!"

"Och!" zucht nu de burgerjufvrouw
"Liefe minsch! 'k bin sou verhit!
't mot wel sijn, sou 'k haast geloufen
Da'k sou an de sonsij sit.

Op uws plaassie is 't nog beiter,
Maar hier sweit een minsch sich doud;
'k mot u seggen: van mijn handen
Loupt een plassie in me schout."

Van de hette spraken allen, -
Maar die eene stijve nuf?
Wel, die zei daarbij maar telkens
Met haar zakdoek waaiend: "pf!"

In meer dan éénen zin, maar ook door dit besluit,
Gaat dit verheven dicht gelijk een nachtkaars uit.
----------------------------------------------------
E.Laurillard--- Uit: Ernstig en los(1874)

NACHTKAARS
-----------------------------------
Geen waardering, geen vertrouwen
Niemand neemt hem serieus
Toch valt er vaak op hem te bouwen
In wat hij kan is hij een reus

Krijgt geen kans dat aan te tonen
Zijn zelfrespect raakte hij kwijt
Steeds minder moeites die het lonen
Steeds meer kwaaltjes mettertijd

Futloos, doelloos liggen zappen
Zinloos hangend voor de buis
Niets meer dat hem op kan peppen
Gevangen in zijn eigen huis

Humeurig grommend, mededelend
Altijd wel een mening klaar
Op anderen lettend, vaak vervelend
Doorleefde hij zijn laatste jaar

Dat een mens zich ziek kan maken
Zich lijdzaam in zijn lot berust
Uiteindelijk zelfs zijn strijd zal staken
Daarvan ben ik nu bewust
-------------------------------------
- Henk Hoek -

De Nachtkaars
----------------------------------------------------------------
Als je een Teunisbloem in je tuin hebt, zou je er eens een keer op een zachte
zomeravond voor moeten gaan zitten.Je installeert je in een gemakkelijke tuinstoel
of in een gemakkelijke jogahouding, vlak bij de plant, en dan hou je de dikste
bloemknop in de gaten.

En plots zie je het wonder zich dan voltrekken: Op een bepaald ogenblik zwelt de knop
wat op, vervolgens hoor je – als je heel goed luistert – een zacht plofje, en dan begint
de bloem zich langzaam, statig te ontvouwen.Of eigenlijk niet zo langzaam, je ziet het
hele proces zich voor je ogen afspelen …..

Ik las ergens, dat je het hele gebeuren kan versnellen door even het puntje van de knop
los te wrijven, maar voor mij heeft net dat wachten op het moment suprême zijn charme.
Laat de bloem toch rustig op haar eigen ogenblik openkomen, overhaast dat niet, er is
al zoveel haast in de wereld, maar kom zelf even tot rust, kom zelf even in het ritme
van de natuur.

En dan staat daar die geopende bloem, bleekgeel, en helder oplichtend in ‘dat uur dat
tussen dag en avond hangt’ .En als je nog meer geduld hebt, moet je even wachten of
de dagelijkse kostgangers van dit restaurantje ook vandaag komen opdagen: dat de
bloem enkel ’s nachts bloeit (OK, de volgende dag is ze ook nog wel open, maar ziet
er dan al een stuk rommeliger uit) heeft te maken met het feit dat ze vooral bestoven
wordt door nachtvlinders .----------------------------------------------------------------------