Ik wil en burnout

Wils-obsessie
Hier gaat het over de betekenis en de gevolgen van onze veelal onbewuste  wils-obsessie, in de hectiek van ons dagelijks leven.
In schril contrast hiermee gaat het hier ook over de beleving van spontane ervaringen als geluk, liefde en dankbaarheid.
Dit hoofdstuk laat zien hoe wils-obsessie en het egocentrisme waar zij uit voortkomt onze levenskwaliteit fundamenteel en radicaal verpesten en uit- eindelijk ook kunnen leiden tot overspannenheid en burnout.
 
Willen betekent een agressieve manier van verlangen; en tevens een gespannen, obsessieve toestand . . . . . . .  
Ons willen past daarom niet in een toestand van werkelijk ont- spannen positieve levenskwaliteit. En daarom is het ook belang- rijk niet in een positieve levenskwaliteit te "willen" leven.
Dit lijkt op het eerste gezicht misschien wat extreem gesteld, maar wie nauwkeurig waarneemt kan zien dat willen voortkomt uit een agressieve, onbescheiden en egoïstische of egocen- trische levenshouding.
Willen betekent "onszelf" heel belangrijk maken; ons ego heel belangrijk maken. Immers: "ik" wil. 
Het betekent krachtig gecentreerd zijn in je ego en andere ob- sessies. 
Veel energie stoppen in onze obsessies en in de waan van wie of wat we zijn.
Daarom ook, hoe wilskrachtiger, obsessiever en belangrijker je persoonlijkheid, hoe groter je onvermogen tot genieten en ervaren van een positieve levenskwaliteit . . . . . . .
 
Willen komt voort uit een agressieve energieke ego-toestand en betekent altijd weerstand tegen dat wat is; en daarom een sterke negatieve (eventueel onbewuste) spanning.
Daarnaast betekent het echter ook (eventueel onbewuste, sub- tiele) angsten. 
De angst dat we dat wat we willen niet zullen hebben of zijn. Angst voor verlies bij willen winnen, of angst voor falen bij willen slagen, enz. 
Kortom, een toestand van zijn, in een gespannen agressieve obsessieve en negatieve levenskwaliteit.
 
Wilsobsessie is echter een zeer typerend element van onze moderne egocentrische westerse levensstijl.
Vaak komt zij voort uit een overdreven prestatiedrang uit eigen- waardeverlangen of minderwaardigheidsgevoelens; jezelf moeten bewijzen.
Wils- en prestatie-obsessie creeren een opgeblazen en over- belangrijk gemaakt ego en hiermee ook afstandelijkheid, res- pectloosheid, vernedering van anderen en vaak ook agressie en geweld . . . . . . .
Deze afstandelijke levenstoestand betekent echter ook gebrek aan gevoelens van menselijke verbondenheid en empathie en onvermogen tot intimiteit in onze relaties . . . . . . .
Onvermogen ook tot het ervaren van liefde, en onvermogen tot een werkelijk totaal en intens genieten van je bestaan . . . . .
Op deze manier leidt wilsobsessie tot een armoedige, over- spannen en ongelukkige manier van leven.
 
En wanneer zulk een egocentrische obsessieve wilstoestand lang genoeg duurt, wordt de einduitkomst onvermijdelijk over- spanning, burnout en ego-crisis.
In burnout lijkt het dan of al je energie is opgebrand; of "jezelf" bent opgebrand.
Je begrijpt dat je niet langer kunt volhouden degene te zijn die je pretendeerde te zijn en dat je op deze manier niet langer door kunt leven.
De mentale (en hiermee ook fysieke) spanning is niet langer vol te houden. Burnout is de prijs voor onze prestatie-obsessie en opgefokte manier van leven.
Burnout kan echter ook een geluk bij een ongeluk zijn voor wie er wat uit geleerd heeft.
Want het steeds vaker voorkomende verschijnsel van burnout laat ons zien dat er iets fundamenteel mis is met onze "normale" manier van leven.
Het is onze "normale" wils- en prestatie-obsessie uit ons even- eens "normale" egocentrisme . . . . . . .
 
Ongemerkt heeft ons willen een verziekend effect op onze levenskwaliteit. 
En om te kunnen komen in een werkelijk positieve levens- toestand kunnen we daarom vanuit een zekere bewustheid ook slechts kiezen voor die positieve toestand.
Deze toestand van heerlijk totaal ontspannen "zijn", in dit mo- ment, kunnen we slechts bereiken door te kiezen voor het loslaten van elke negativiteit, elke spanning en elke belangrijk- makerij. 
En vervolgens door te kiezen voor het toelaten van een moei- teloze oprechte innerlijke vriendelijkheid, vanuit innerlijke be- scheidenheid en innerlijke integriteit.
Hier dus slechts kiezen in plaats van willen. 
Op het eerste gezicht misschien een klein verschil; echter in ervaring een immens verschil.
 Vanuit ons reële besef in essentie niet ons ego te zijn, ontstaat op den duur ook een besef van recht-loosheid en een innerlijke bescheidenheid. 
Ook kunnen we slechts kiezen voor een bewuste ontspannen positieve levenstoestand wanneer het bestaan ons die keuze biedt.
En wanneer je dan in een zeker moment langs deze weg in deze toestand bent gekomen, kan het zijn dat je zo maar een spon- tane dankbaarheid overkomt.
Dankbaarheid om in deze toestand te kunnen zijn; dankbaarheid voor deze (keuze)bewustheid; dankbaarheid voor je bevrijding.
Niet, dat je dan iemand dankbaar bent, maar een spontane dankbaarheid aan het mysterie van het bestaan. 
Dankbaarheid voor het onbegrijpbare geschenk van de realiteit van je bewustheid en je toestand in dat moment . . . . . .
En natuurlijk geen gewilde dankbaarheid, maar een spontane dankbaarheid uit het diepe besef van een onverdiend geschenk.
Hoe is het mogelijk, dat het wonder van onze bewustheid kan en mag bestaan. En nog wel in deze schijnbaar zo harde wereld van vergankelijkheid en overlevingsstrijd . . . . . .
 
Willen is in disharmonie zijn met de realiteit van het mysterie van onze ervaarbare essentie.
Want "iemand" zijn betekent ego-arrogantie en niet zijn in onze zuivere innerlijke integriteit; niet zijn in de essentie van ons menszijn, niet zijn zoals we werkelijk zijn. 
En zelfs een ontspannen innerlijke vriendelijkheid wordt dan onmogelijk of nep.
Ook wanneer het gaat om aanvaarding van de dingen zoals zij zijn, is willen een immens obstakel. 
Beter is hier, kijken of we kunnen aanvaarden, alles o.k. vinden, etc. Niet willen aanvaarden, of: "ik moet meer aanvaarden".
De agressieve spanning van ons willen maakt aanvaarding dan onmogelijk.
Ook, kijken, of je kunt genieten van; kijken, of je in bewustheid kunt "zijn";  of je speels, open, ontspannen en ontvankelijk kuntzijn.
 
Willen bevat spanning en negativiteit; en spanningen blokkeren onze levensenergie en positiviteit. 
Het loslaten van (subtiele) spanningen, verkramptheden en blok- kades kunnen we daarom ook niet door dat te willen, maar door te kijken of het kan, ervoor te kiezen, en te laten gebeuren.
Te kiezen, in een subtiele innerlijke bescheidenheid, uit het be- sef van onze "recht"-loosheid, nietigheid, kwetsbaarheid en ver- gankelijkheid in de oneindige mysterieuze immensiteit van het bestaan.
Spontane authentieke ervaringen, die ons niet kunnen over- komen door ze te willen zijn: genieten, blijdschap, orgasme, geluk, dankbaarheid en liefde; alsook innerlijke bescheidenheid, mildheid en innerlijke vriendelijkheid. 
Zij zijn niet te willen doch slechts toe te laten en onbedoeld te ervaren in innerlijke integriteit.
Gewild genieten, gewilde blijdschap, of een gewild orgasme zijn nep, gepretendeerd of gespeeld. Niets anders dan een "ego- trip".
Deze ervaringen kunnen ons slechts overkomen in een toestand van mentale ontspanning en positiviteit. 
Zij bevatten een zekere overgave; een loslaten van al wat ego, agressief, gespannen of negatief is.
Daarom kunnen we ook van geluk op zich geen doel maken: het ervaren van geluk is een spontaan gebeuren; het kan ons slechts overkomen. 
We kunnen het niet bereiken door het te willen. De agressieve spanning van ons willen verhindert dan een gelukstoestand in welke zin dan ook.
Ook willen genieten, blij willen zijn, of een gewild orgasme enz. kan niets reëels opleveren, omdat ook voor genieten, blijdschap en orgasme enz. onze egocentrische agressieve wilshouding in de weg staat. 
En voor dankbaarheid en liefde geldt dit alles in nog sterkere mate.
 
Willen betekent verlies van onze innerlijke vriendelijkheid en daarmee onze mentaal ontspannen positieve levenstoestand; en iemand anders onze "wil" opleggen betekent veelal respect- loosheid en blindheid.
Echter, "ik zou graag willen" kan een subtiel, bescheiden ver- langen uitdrukken dat eigenlijk geen willen is. Daar zit dan geen enkele wilskracht achter en bevat een zekere bescheidenheid.
Vanuit een bescheiden, klein en onbelangrijk ego is het veel ge- makkelijker in een positieve levenskwaliteit, zijns-bewustheid en "niet-iemandheid" te komen, dan vanuit een stabiele, krachtige (opgeblazen) persoonlijkheid.
Leven in wils-obsessie en doelgerichtheid betekent  ontevreden- heid en onbescheidenheid en weinig realiteitsbesef. 
Er is dan weinig besef van je nietigheid, niet-iemandheid en recht-loosheid; en weinig besef van het wonderlijke en kostbare geschenk van je bestaan.
 Elk moment waarop we onszelf kunnen betrappen op onze eigen woorden of gedachte: "Ik wil", kan ons bewustheid opleveren van onze zelfbelangrijkmaking, onvrede en agressieve negatieve toestand in dat moment. 
Alle zojuist beschreven implicaties zijn dan van toepassing.
Maar we kunnen natuurlijk ook in diezelfde agressieve egocen- trische wils-toestand zijn zonder deze woorden of gedachte.
Bewustwording van onze voortdurende onbescheiden agressieve verwachtings- en wils-obsessie is nodig om deze los te kunnen laten en te kunnen zijn in een vrije onbevangen ontspannen positieve levenstoestand.
Bewustheid van al ons willen hebben, willen zijn, willen kunnen, willen maken, willen bereiken enz. 
Zoals gezegd hebben we in die toestand onszelf, ons ego heel belangrijk gemaakt.
De kunst is dan, de dingen en "jezelf" even niet belangrijk te maken en de dingen te aanvaarden zoals zij zijn, en te kiezen voor een minder serieuze en meer speelse en ontspannen toe- stand, om vervolgens om te schakelen naar een moeiteloze en totale innerlijke vriendelijkheid, innerlijke bescheidenheid, en je allerzuiverste  innerlijke integriteit.
 De vraag dringt zich nu zo langzamerhand misschien op, of we door zo veel mogelijk te leven in een ontspannen positieve levenskwaliteit op den duur geen willoos zwak wezentje worden, dat niet of nauwelijks levensvatbaar is. 
Want betekent leven niet: "strijd om het bestaan", "willen overleven" en "eten of gegeten worden?"
Wanneer strijd om het bestaan aan de orde is, kunnen we vanuit een realistisch besef ervoor kiezen te strijden als dat nodig is.
En wanneer dat nodig is, kunnen we strijden als iemand die wiloverleven, of handelen in bewustheid om te overleven.
Dit laatste, handelen in bewustheid betekent zo veel mogelijk handelen vanuit je "zijn", je intuïtie, inzicht en intelligentie en precies dat te doen wat in gegeven omstandigheden te doen is.
Mogelijk is er dan even geen totaal ontspannen positieve levenskwaliteit, maar een neutrale of positieve toestand van "zijn" in uiterste alertheid.
Ook in de meest extreme omstandigheden is er zo nooit een toestand van zwakte. Maar wel van kracht, door steeds zo veel mogelijk in totale alertheid en bewustheid te blijven handelen.
Door zo veel mogelijk te leven in een ontspannen positieve levenskwaliteit zal op den duur wel je persoonlijkheid wat be- scheidener, milder en opgeruimder, maar vooral ook realistischer worden.
 "Eten en gegeten worden" is het principe waarop in bijna de gehele natuur wordt geleefd door de miljoenen soorten van dieren, planten, insecten en micro-organismen.
Binnen de eigen soort is het echter vaak anders; en vooral groepsdieren respecteren over het algemeen van nature hun groepsleden, anders zouden ze als groepsdier reeds uitgestorven zijn.
Binnen een ontwikkelde menselijke samenleving met ook nog een zekere beschaving en intelligentie is daarom een echte over- levingsstijd over het algemeen niet aan de orde.
Hoewel "zijn in een ontspannen positieve levenstoestand" uit eco- evolutionair gezichtspunt wel een enorme luxe-toestand is, kan deze innerlijke levenswijze een grote betekenis hebben voor de ontwikkeling van een universele menselijke beschaving.