Index
Zat ik hier werkelijk te verlangen naar een herinnering die nog moest komen?
Dat een herinnering aan hevige verliefdheid de genadige neiging heeft vooral de gelukkige momenten te benadrukken, zie ik als teken van de onvolkomenheid en tegelijk als de motor van de liefde. Het is met verliefdheid als met vakantie: het is heus niet altijd leuk, maar telkens gaan we weer opnieuw, op zoek naar de ultieme ervaring.
Als ik bijvoorbeeld een filmpje zie van een vakantie van vier jaar geleden in Zuid-Frankrijk met een knalblauw zwembad en pijnbomen op de achtergrond, denk ik: hoe kan het dat ik ter plekke niet aan één stuk door in een juichstemming ben geweest? Op het moment zelf waren er nog zo veel andere dingen die mijn stemming bepaalden,kleine details die kennelijk in het geheugen op de achtergrond raakten, maar die in de Provence voor het grootste deel verantwoordelijk waren voor mijn gemoedsgesteldheid. Dat mijn dochter in die vakantie een woelrat hoorde ’s nachts en slecht kon slapen, en dat ik een blaasontsteking kreeg is op dat filmpje niet alleen niet te zien, het is ook niet meer te voelen. Ik zie een zwembad en denk: daar wil ik weer heen, koffiedrinken in Café de la Poste elke ochtend als de kinderen nog slapen, Julien Clerc door de luidspeakers van de auto. Dát is was me bijbleef, niet de pijn en het ongemak. Maar als ik daadwerkelijk zou vertrekken, zou ik worden gestoken door een horzel, zouden de kinderen niet mee willen wandelen en zou ik gek worden van alle lavendel en worsten op de boerenmarkten.
Na afloop van de kerstvakantie, die op het moment dat ik onderweg was naar Wageningen voor mijn interview nog moest beginnen, zou ik me moeiteloos het stille verheugen voor de geesthalen. Over twee weken zou ik me al schrijvende aan het interview dat ik straks zou gaan maken precies dit moment herinneren, beter dan ik het nu beleefde: de voorpret van de dagen voordat ik met mijn gezin naar Parijs zou gaan.
Ik luisterde naar Willemijn Veenhoven, de leukste radiopresentator van Nederland. Ooit hadden we het plan om samen een programma te maken over de liefde, maar we hadden het allebei te druk, en wie wil er een radioprogramma over de liefde als we eindelijk van Candlelight verlost zijn? Het vooruitzicht van Parijs, de krant en de koffie in Café Pierre met Koert, en dan naar de bakker om met vers brood en croissants de kinderen wakkerte maken, stemde me vrolijk en mild, vrolijker dan wanneer ik het daadwerkelijk beleefde en net zo vrolijk als na afloop. Mijn god, hoe ver kun je gaan?
Mijn god, hoe ver kun je gaan?Zat ik hier werkelijk te verlangen naar een herinnering die nog moest komen?
UIt "De zeven wetten van de Liefde". Corine Koole
Dat een herinnering aan hevige verliefdheid de genadige neiging heeft vooral de gelukkige momenten te benadrukken, zie ik als teken van de onvolkomenheid en tegelijk als de motor van de liefde. Het is met verliefdheid als met vakantie: het is heus niet altijd leuk, maar telkens gaan we weer opnieuw, op zoek naar de ultieme ervaring.
Als ik bijvoorbeeld een filmpje zie van een vakantie van vier jaar geleden in Zuid-Frankrijk met een knalblauw zwembad en pijnbomen op de achtergrond, denk ik: hoe kan het dat ik ter plekke niet aan één stuk door in een juichstemming ben geweest? Op het moment zelf waren er nog zo veel andere dingen die mijn stemming bepaalden,kleine details die kennelijk in het geheugen op de achtergrond raakten, maar die in de Provence voor het grootste deel verantwoordelijk waren voor mijn gemoedsgesteldheid. Dat mijn dochter in die vakantie een woelrat hoorde ’s nachts en slecht kon slapen, en dat ik een blaasontsteking kreeg is op dat filmpje niet alleen niet te zien, het is ook niet meer te voelen. Ik zie een zwembad en denk: daar wil ik weer heen, koffiedrinken in Café de la Poste elke ochtend als de kinderen nog slapen, Julien Clerc door de luidspeakers van de auto. Dát is was me bijbleef, niet de pijn en het ongemak. Maar als ik daadwerkelijk zou vertrekken, zou ik worden gestoken door een horzel, zouden de kinderen niet mee willen wandelen en zou ik gek worden van alle lavendel en worsten op de boerenmarkten.
Na afloop van de kerstvakantie, die op het moment dat ik onderweg was naar Wageningen voor mijn interview nog moest beginnen, zou ik me moeiteloos het stille verheugen voor de geesthalen. Over twee weken zou ik me al schrijvende aan het interview dat ik straks zou gaan maken precies dit moment herinneren, beter dan ik het nu beleefde: de voorpret van de dagen voordat ik met mijn gezin naar Parijs zou gaan.
Ik luisterde naar Willemijn Veenhoven, de leukste radiopresentator van Nederland. Ooit hadden we het plan om samen een programma te maken over de liefde, maar we hadden het allebei te druk, en wie wil er een radioprogramma over de liefde als we eindelijk van Candlelight verlost zijn? Het vooruitzicht van Parijs, de krant en de koffie in Café Pierre met Koert, en dan naar de bakker om met vers brood en croissants de kinderen wakkerte maken, stemde me vrolijk en mild, vrolijker dan wanneer ik het daadwerkelijk beleefde en net zo vrolijk als na afloop. Mijn god, hoe ver kun je gaan?
Mijn god, hoe ver kun je gaan?Zat ik hier werkelijk te verlangen naar een herinnering die nog moest komen?
UIt "De zeven wetten van de Liefde". Corine Koole
