De oude stoicijnen, zoals Chrysippus maakten een strikt en absoluut onderscheid tussen een wijze rn iemand die niet wijs is :iemand is wijs of een dwaas. Dit ideaal van de wijze was echter te hoog gegrepen en niet erg realistich. De oude stoicijnen eisten de naam van"wijze 'dan ook niet voor zichzelf op. Gaande weg vindt er binnen de stoa een verschuiving plaats en ziet men in dat het ideaal van de wijze eigenlijk onbereikbaar is. Men gaat meer de nadruk leggen op degene die op weg is dit ideaal te bereiken, de prokoptoon
uit een uittreksel over Epictetus
groet,
uit een uittreksel over Epictetus
groet,