Als we het hebben over kennis.
Kennis van kwaad is inadequate kennis.
Kennis van kwaad is niets anders dan verdriet. En omdat verdriet op zich nooit goed is, is denken aan kwaad ook niet goed. Een redelijk iemand zal dan ook zo weinig mogelijk over fouten en ondeugden van zichzelf en anderen spreken, en zoveel mogelijk over het goede, de deugd, en hoe daar te komen.
Kwaad op zich is niets, d.w.z. Het heeft niets positiefs aan zich. Dus is spreken over kwaad spreken over niets. Alle discussies over zwakheid en dwaasheid van mensen kunnen hen slechts verdrietig of boos maken. Kortom, men moet proberen zo weinig mogelijk aan het kwade te denken en daarentegen zoveel mogelijk aan het goede. Zodat er een mentale verandering plaatsvindt van passiviteit naar activiteit, en in verband daarmee van verdriet naar blijdschap.
gr.