Rooverslied

Juist dáárom - ik bedoele om de godsdienst en deugd waaromtrent ik zoo beroemd ben - voel ik my
verplicht u by dezen medetedeelen dat ik niet verkies den goeden naam myner school te zien
verloren gaan door uw deugniet van 'n zoon die dáár staat!

De arme Wouter was onthutst. Dat klonk anders dan 'n pauselyke aanstelling... die hy trouwens niet
langer begeerde, want hy had zoo-even 'n heel andere aanstelling bekomen die hem beter aanstond.

Z'n moeder wilde terstond overgaan tot wat zy haar godsdienst noemde en hem 'n kastyding
toedienen, om den meester tevreden te stellen en dezen te toonen dat ook in haar huis deugd en
goede zeden op den voorgrond stonden. Maar meester vond beter het gezelschap te doen weten wat
er aan de hand was, om daardoor te-gelyker-tyd het schuldbesef van den patiënt inniger te maken.

- Uw zoon, juffrouw Pieterse, behoort tot de klasse der roovers, moordenaars, vrouwenschenners en
brandstichters...
Meer niet.

‘Heilige genade! Goeie hemelsche gerechtigheid! Barmhartige christenzielen nog toe! Och,
lieveheeremenschelyke deugd, is 't mogelyk! Wat 'n mensch moet beleven!’ Zoo omtrent - maar ik
sta niet in voor de juistheid - was de stortvloed van uitroepingen waaronder de tienjarige roover,
moordenaar, vrouwenschermer en brandstichter bedolven werd. Arme Wouter!

- Ik zal u 'n stuk voorlezen van zyne hand, zei meester, en wie daarna nog twyfelt aan de
verdorvenheid van dezen knaap...

't Heele gezelschap beloofde dat men er niet aan twyfelen zou. Het stuk dat de meester daarop
voorlas, was dan ook van 'n aard dat die twyfel heel moeielyk viel, en ikzelf, die Wouter heb gekozen
tot myn held, zal moeite hebben den lezer te overtuigen, dat-i niet zóó slecht was als-i er uitzag in
z’n vreeselyk


- Christenzielen, riep 't heele gezelschap, is-i dol?


- Lieve goeie god, wat heeft-i toch tegen dien markgraaf? jammerde de moeder.


- Zieje, 't is om den buit, zei juffrouw Laps, ik zeg maar altyd, men begint met 'n bybel, en...


- Hebje van z'n leven... z'n bruid! De jongen heeft pas gewisseld!


- Met z'n st... a... a... a... l!



- Hemelsche genade, wat wil-i in die grot uitvoeren?


- Och, gerechtige vrede, 't mensch kermt 'r van!


- Dat noemt-i genot! Ik word 'r koud van!



- Lieve Jesis, daar gaat-i weer!



- De hel zit in dien jongen... tot vermaak!


- Alweer? Waar wil-i in godsheeren-naam nu weer naar toe? 't Is om te bezwyken...



- Goeie god, wat hebben ze 'm toch gedaan?


-Is-i razend... 'k zal 'm koningen!


- Wat 's dàt voor 'n ding?


-'t Gezelschap rilde op die uitnoodiging.


- Lodderyn! * Trui, je ziet dâ-k...


- Lodderyn... lodderyn!


- Lodderyn, lodderyn, lodderyn... Trui!


- Voor pleizier... herhaalde meester op 'n graftoon, voor pleizier! Hy... doet... die... dingen... voor... zyn... plei... zier!

't Heele gezelschap lag in zwym. Ook Stoffel's pyp was uitgegaan. Maar Wouter had iets kalms in z'n
wezen, en toen z'n moeder hem genoeg geslagen had om haar bezinning terugtekrygen, legde hy
zich niet ontevreden neer in 'n hoekje van de achterkamer, waar-i weldra insliep om te droomen van FANCY.