guère

Als hee kl ein meisje droomde ik altijdover de oorlog, echt nachtmerries, moest midden in de nacht getroost en mocht tussen mijn puders inliggen. Ik droomde nooit heldhaftif maar in mijn dromen werd ik altijd opgepakt door duitse soldaten. Een andere droom die veel voorkwam kwam door het dure behang van mijn kamertje dat ik zelf had uitgezocht, de romantische lantaarnpalen, die vielen dan 's nachts op mijn bed en ik werd er door verpletterd. Langzamerhand valt het plaatje in elkaar.
Toen ik een jaar of 18 was raakte ik enorm in de ban van Krishnamurti, ik kon er niet bij maar het kriebelde enorm. Ik voelde dat het klopte: de oorlog dat ben jij, de wereld dat ben jij en titels als: aanpassing en vrijheid, het ik als geweld, traditie en revolutie.
Echt bevredigt raakte ik altijd pas in de laatste toetssteen, met zijn dikke biografie van Jayakar en van die vrouw wiens naam ik ben vergeten en natuurlijk zijn laatste dagboek, een juweeltje. Ik zat erop maar kon er eigenlijk niks mee. Ik haakte altijd een beetje af bij verhalen dat K dan maatpakken en - schoenen ging laten maken in London, grappig dat mocht dan weer niet van mij omdat ik die andere boeken niet begrepen had. De oorlog dat ben jij. Andere goeroe's hebben me nooit zo kunnen bekoren als K.
Ook heb ik natuurlijk wel eens flink in Rudolf Steiner gedoken, dat vond ik ook prachtig.Ik herinner mij een wintersport met vrouwen die 10 jaar ouder waren dan ik. Mijn avondliteratuur bestond uit RS, ach gut, vonden de vrouwen dat hebben wij natuurlijk ook gehad, daar groei je wel weer overheen. En bam daar ging RS tegen de vlakte, als hij proefondervindelijk van de hand gedaan was maar dan moest ik maar snel weer verder, want ik had altijd haast om dat wat ik zocht te vinden.
Waarom mensen nu oorlog voeren, was daarbij wel cruciaal. Zen, yoga, tm, de kosmos, allemaal heel kortstondig geprobeert maar die vielen het snelste door de mand, je kon je er niet in vastbijten. Essentieel was toch altijd wel dat iok verliefd op de goeroe moest zijn en dat ik me in hem moest kunnen vastbijten.
Toen ik hier kwam wonen ben ik ook nog wel enkele keren naar Ommen geweest, daar waar mme besant en leadbetter en krishnamurti zomerkampen hielden. Hoewel ik niet meer in Krishnamurti was, kon ik er uren zitten mijmeren over de lege zak k.

In het begin van dit projektje herinner ik me de twin towers, ik zat in de auto van Nijmegen naar huis toen ik het hoorde en voelde vaag dat het met mij te maken had. Dat gevoel werd nog versterkd toen de oorlog tegen Irak begon, 's nachts had ik gedroomd dat die oorlog mijn schuld was. Een waarheid als een koe, die ik natuurlijk wel van Krishnamurti herkende maar ik kon er verder niets mee.

Natuurlijk heeft het leven een doel, het leven wil hebben. Ik heb dat nooit zo heel erg gehad met spul, ik had het wel maar niet zo erg als de mensen om me heen. Maar ik wilde verdomme weten hebben zonder te weten wat ik dan wilde weten. Gewoon enkel kriebelen waar het zo ontzettend jeukt. Ik kreeg geen kind, het was jammer maar alweer geen giga probleem als ik bij andere zag.
Met saul waren we meer dan dik tevreden, hebben nooit meer het gevoel gehad dat we iets misten, ook geen tweede kind trouwens. De ontelbare keren dat ik verhuisd ben liepen in een golf. Als kind van een bovenhuis naar een statige wassenaarse villa, terug naar mijn vele kamers, onze eerste flat in leiden, een echt huis in Friesland, terug naar inwoning bij mijn zusje, een bovengeval in Groningen. terug naar inwoning in een huis van vrienden van vrienden in brabant, een 2 onder 1 kapper, een villa, een groot herenhuis, en toen dit eigenaardige herberg gebeuren waar zoveel in is voorgevallen. Door de verhuizingen merkte ik dat mijn geluk nooit afhing van het soort huis waarin ik woonde. Hoewel mijn ouders erg voor status gingen, hebben ze nooit bemerkt dat ze alsmaar ongelukkiger werden in dat grote onpersoonlijke huis. Ik had natuurlijk het geluk dat ik trouwde met een man die niet weet wat status is en nu op het moment dat hij het zou moeten verliezen er ook niets te verliezen valt.

Het is natuurlijk krankzinnig zo'n eerste en tevens laatste dagboek, toch heeft saul het me al weer jaren geleden voorspeld.

Maar goed, ik zat in de oorlog. Ik herinner me op de site van Denis, het liedje Göttingen van Barbara. Ik ging met zijn 36en de psychologie van het liedje ontrafelen, toen Dènnis die nooit wat zei, opmerkte dat het over de oorlog ging. Rare flarden.

Ik zag vanmorgen in mijn afbeeldingen, ritsjes foto's van onze zusjesdagen. Dat doen we al heel erg lang, vroeger met ook mijn moeder, vaak ook weekjes, en nu kleeft vaak de dochter van mijn zusje aan. Die foto's hebben haast allemaal met eten en drinken te maken. Vanmorgen viele mij natuurlijk vooral de lampen op. Die op het plafond waren gericht, witte ronde gevallen waar niets te beleven valt, hoogstens een dooie vlieg De meeste lampen hangen naar beneden en schijnen op de mens waar wat te beleven valt, de liefde(die me wat te oppervlakkig is) en de oorlog (die ik deze dagen wel heel erg heftig beleef). Zoals me natuurlijk ook de bloemen opvallen die naar boven pieken en de klokjes.

Op die foto´s van de zusjesdagen staan in een paar gevallen andere tafereeltjes, die vanmorgen wel heel erg hefti over kwamen. Er is een prachtige fot waar ik met mijn oudste zusje, waar altijd mee te achen valt, met ons neus stevig tegen de etalageruit van een bakker gedrukt sta. De meest opvallende ga ik even proberen te produceren, als het systeem van de inmiddels ontmaskerde akela het toelaat.

Walt valt hier nou nog aan uit te leggen!

Deze is natuurlijk ook prachtig tuusen de beelden van de nachtwacht, dat zwarte schuttersgilde. Het zal hier niemand verbazen dat alleen de linkerhelft van de foto in beeld kwam.

Al mijn foto's zijn bij nader inzien prachtig. En ik begin ineens dat willen delen te begrijpen, ik begreep dat willen delen wel maar vanuit een eerder positie. Het willen delen was het willen weten maar nu wijst het weten via het willen delen op de weg terug.
Ik ben zelf ook zo'n schutter uit de nachtwacht en zie dat bevestigt in mijn huis.

Van de foto's die ik delen wil komt steeds de linkerhelft in beeld terwijl de clou vaak aan de rechterkant staat. Ik laat hem toch maar staan omdat hij toch wel mooi is. Het lege fotolijstje, de rozenlamp, de djembé waar mijn mannen jaren op gespeeld hebben in een vrolijk gekleurde groep. Het schilderij wat Ad Zwiers maakte voor mijn visser, op de hengel staat frans zijn naam voluit, het vliegendoosje en het oude mandje dat Ad weer van iemand anders had geleend om het hierop te kunnen schilderen. Die prachtige lege toren met boompjes erop die ik van mijn oudste zusje kreeg, mijn schuine laptotp. Naast het vissenschilderij de friemelige bloemetjes, half geplet door de menora in mijn schatkist, dat monsterlijke kreng waar mijn schoonmoeder mee aankwam met de mededeling, daar moet het hangen, die schoonmoeder waar ik zoveel jaren mee gevochten heb, de zelfverzekerde vrouw die zei dat ze niet van oorlog hield maar altijd met de hele wereld ruzie had, die haar twee zoons tegen elkaar uitspeelde en die uiteindelijk nog maar 1 persoon over had in haar leven om dement bij te gaan worden, haar oudste zoon, die moest vechten tegen een vrouw die gilde: zij eruit of ik. Die uren zwijgend aan de tafel zat te luisteren naar haar betweterig gewauwel terwijl ik het huis alweer ontvlucht was. Daar hangt ze nu in een half gekneusd boeketje porceleinen blommen en ik voel dat ik eindelijk vrede met haar heb. De schapen, de transhumance, waar ik zo van houd en waar ik ook bang voor was omdat ik wilde pieken.

Verrek, de foto is nu helemaal weg.
Ik ben de hele draad kwijt.

Mijn god, sprak zij dramatisch, het is volbracht

Maar niet nadat....sprak zij nu als een volleerde Harm Edens, ik de titel heb verklaard.

In het frans lijken veel mooie woorden op elkaar. La mer en la mère. poisson en poison maar ook guerre en ne...guère.

Wat was ik boos op de god die dit alles liet gebeuren omdat hij weten wouw, wil en wol. Maar mijn boosheid speelde zich natuurlijk
slechts af op een okke-vierkantje in het niet.

ne...guère, bijna niet.

Nou vooruit, ik blijf nog even maar deze tweede keer is toch echt de laatste keer en daarna vind ik het wel welletjes

Verrek die onderste helft van die nachtwachtfot is heel mooi dat was me net ook al opgevallen. Nu pas zie ik dat vogeltje midden onder.

hallo Phinch,
je weet een interessant en boeiend verhaal te vertellen; mijn compliment.
herinneringen zijn de basis van ons leven.
onderstaande tekst kwam ik tegen :

Herinneringen zijn gemaakt van wonderlijk materiaal, bedrieglijk
en toch dwingend, machtig en vaag. Men kan geen staat maken
op zijn herinneringen, en toch bestaat er geen andere werkelijkheid
dan die we in ons geheugen dragen. Elk ogenblik dat wij beleven
dankt zijn zin aan het voorgaande. Tegenwoordige tijd en toekomst
zouden zinloos worden als de sporen van ons verleden uit ons bewustzijn
gewist waren. Tussen ons en het niets staat ons herinneringsvermogen,
een problematisch en breekbaar bolwerk.
..............................................................Klaus Mann, Het Keerpunt

Caspar