verhaaltje

Er is een verhaal over een man die boven op een berg rondliep. Hij gleed uit, viel en wist zich nog net aan de rand van de afgrond vast te houden. Zo hing hij daar. Dus riep hij naar de hemel: 'Is er iemand daarboven?' Er kwam geen antwoord. Daarna sloeg hij echt aan het bidden.

'Is daarboven iemand die mij kan helpen, alstublieft?' Toen klonk er wel een antwoord: 'Ja, ik zal je helpen, maar je moet precies doen wat ik je zeg.'De man zei: 'Ja, ja. Ik zal alles doen wat U zegt.'

De stem zei: 'Loslaten.' Er viel een stilte. Een seconde. En nog een. Toen vroeg de man:' Is er nog iemand anders daarboven?'

Om  wat moed aan te vragen ?
 
 
marmot

Het 'loslaten' is in de wereld van psychologische hulpverlening een veel gegeven advies,

maar O zo moeilijk te doen.

marmot

En in veel gevallen, zoals in dit het verhaaltje, levensbedreigend.

Je vasthouden aan of je ergens aan opdrukken kan een levensreddende handeling zijn.

De kunst is om schijnbare vastigheden te zien en te onderkennen, want redding is dan ook slechts een illusie.
En dat wat je lijkt maar niet is, kun je beter loslaten als het om levensbelangrijke dingen gaat.

Nee, niet om wat moet te vragen , maar om een ander antwoord te krijgen.
En ja, dat advies wordt in de hulpverlening vaak gegeven, maar het verhaaltje is eigenlijk een verhaaltje in een spirituele context, het gaat over het loslaten van het ego. En dat is inderdaad ook heeeel moeilijk.
De laatste twee zinnen van het stukje van jou, Maria , begrijp ik niet zo goed.

Guustaaf schreef:
De laatste twee zinnen van het stukje van jou, Maria , begrijp ik niet zo goed.

In spirituele zin zijn er nogal wat schijnbare vastigheden.
Zo ook in diverse religies, waar het "eeuwige leven verkrijgen of verdienen", als meer belangrijk wordt gevonden, dan het beschermen van eigen leven in de materie en in het hier en nu.

Als het je geloof is, is het een realiteit.
Als het je geloof niet is, is het onzin en dus slechts schijn.

Ik zie nog steeds niet waarom het "helpen" zou zijn, als je wordt aangeraden je enige houvast aan het leven boven die afgrond, los te laten, zoals het verhaaltje suggereert.
Als parabel totaal ongeschikt.
Ook niet spiritueel.
Het "loslaten van het ego" betekent hier dan ook de dood.

Misschien kun je het nader uitleggen.

Ik geloof ook niet zo, dat je geestelijk gezonder zou kunnen leven als je je "ego loslaat".
Je bewust zijn van je eigen ik, je eigen ego, is juist zo belangrijk.
Veel belangrijker dan datgene wat je denkt, wat de ander denkt over jou.

Eerder als je alles loslaat, waarvan je gelooft dat het je "ego opkrikt", maar wat gebaseerd is op misvattingen en gebrek aan inzicht en wat dus slechts illusie is.
Ook dat is al een hele opgave, daar je deze illusies hebt aangeleerd gedurende een groot gedeelte van je ontwikkeling.

Gedachten en gevoelens, die slechts bepaald worden door die herinneringen aan gebeurtenissen in een verleden belemmeren je leven nu, daar ze geen realiteit meer zijn, maar schijn.
Daarom moet je je verleden kunnen loslaten, dus ook een gedeelte van wat jou heeft gemaakt, zoals je nu denkt te zijn.

O, zeker, leven met een evenwichtige of harmonische persoonlijkheid of ego is zeker niet geestelijk ongezond. dat is ook zeker niet wat beweerd wordt, hoewel een dergelijke functioneringswijze altijd weer bedreigd kan worden. En het is zeker ook zo dat je je niet al te veel moet aantrekken van wat je denkt dat een ander van je vindt en daarop je gedrag afstemmen

Eerlijk gezegd ken ik geen spirituele traditie die het beschermen van eigen (of het leven) onbelangrijk vindt, tenzij je fundamentalistische opvattingen ook een spirituele traditie zou noemen.

En wat het loslaten in psychotherapeutische zin aangaat, dat betreft het door het (negatieve) verleden bepaalde gedrags- en reactiepatroon wat niet werkelijk bij je past.

Guustaaf schreef:Er is een verhaal over een man die boven op een berg rondliep. Hij gleed uit, viel en wist zich nog net aan de rand van de afgrond vast te houden. Zo hing hij daar. Dus riep hij naar de hemel: 'Is er iemand daarboven?' Er kwam geen antwoord. Daarna sloeg hij echt aan het bidden.

'Is daarboven iemand die mij kan helpen, alstublieft?' Toen klonk er wel een antwoord: 'Ja, ik zal je helpen, maar je moet precies doen wat ik je zeg.'De man zei: 'Ja, ja. Ik zal alles doen wat U zegt.'

De stem zei: 'Loslaten.' Er viel een stilte. Een seconde. En nog een. Toen vroeg de man:' Is er nog iemand anders daarboven?'
 

Het advies los te laten zou in het verhaaltje inderdaad mogelijk tot de dood hebben kunnen leiden.
Ikzelf lees het als overdrachtelijk.
Bij veel zaken in het leven waar je geen grip op blijkt te hebben is het wijs om los te laten.
Ik weet uit evaring dat juist het vasthouden  tot veel verdriet en depressieve gevoelens kan leiden.

gr,marmot