Solipsisme en Zekerheid ???

"Ik denk, dus ik ben." van Rene Descartes is of lijkt dan wel een clische, maar voor mij toch nog steeds een boeiende gedachte.

Als die gedachte het enige is waar ik absoluut zeker van kan zijn is bv het gedachtegoed van het solipsisme niet met absolute zekerheid af te wijzen of aan te nemen.

Ik vind het wel leuk met die gedachte te spelen als ik bedenk dat onze gedachtenkracht zoveel betekenis kan bebben.

Marmot

In onderstaande link vind ik een boeiende tekst :

http://www.wereldgeheimen.nl/wg/index.php?option=com_content&view=article&id=3693:solipsisme&catid=34:kerk&Itemid=74

Als iemand twijfelt aan zijn eigen bestaan, is het zeker dat hij bestaat omdat hij moet bestaan om te kunnen nadenken over het bestaan.
Het bestaan van alle andere zaken en personen kan in twijfel getrokken worden, behalve het eigen "ik" dat erover nadenkt. Dit wil echter
nog niet zeggen dat de hele persoon die erover nadenkt bestaat. Enkel het denkproces van het ik bestaat zeker. De handen kunnen
bijvoorbeeld nog altijd een constructie van het brein zijn, en niet reëel. Het denkproces zou zo evengoed in het hoofd van een ezel
kunnen plaatsvinden, die droomt over hoe het is om mens te zijn.
-----------------------

Ik droom nog steeds dat ik een mens ben; hoe krijg ik zekerheid ??

Ik heb soms een lucide droom, dan weet ik dat ik droom tijdens het dromen.Ik geef dan ook sturing aan mijn droom, kan heel plezierig zijn.

Misschien gaat het bij het wakkere leven ook zo.
Alles wat we doen en maken begint toch met een idee, een gedachte.
Als je oplet kan je dat waarnemen.

marmot

marmot schreef:"Ik denk, dus ik ben." van Rene Descartes is of lijkt dan wel een clische, maar voor mij toch nog steeds een boeiende gedachte.

Als die gedachte het enige is waar ik absoluut zeker van kan zijn is bv het gedachtegoed van het solipsisme niet met absolute zekerheid af te wijzen of aan te nemen.

Ik vind het wel leuk met die gedachte te spelen als ik bedenk dat onze gedachtenkracht zoveel betekenis kan bebben.

Marmot

Ik snap niet waaom jij denkt dat als geldt 'Ik denk dus ik ben' dat je dan daardoor onzeker zou zijn of je wel of niet de enig bestaande zou zijn.
Kun je mij dat uitleggen?

Al weet ik niet wat is,...ik accepteer het zoals het is, en doe gewoon mijn ding.

Ik vind die stellng "ik denk.. dus ik ben " en het solipsisme wel een erg spannende.

Zoiets als de vraag... Wat is oneindigheid, of eeuwig.

Of de gedachte dat er niets zou zijn.

marmot

marmot schreef:
Als die gedachte het enige is waar ik absoluut zeker van kan zijn is bv het gedachtegoed van het solipsisme niet met absolute zekerheid af te wijzen of aan te nemen.

Ik vind het wel leuk met die gedachte te spelen ....

Laat ik ook eens wat spelen....
Ik heb er weinig moeite mee te weten dat "ik" besta.
Dat is dus voor mij een zekerheid.
Ver en veel uitwijden over die gedachte is dus niet aan mij besteed.

Solipsisme (van solus, alleen, en ipse, zelf) is het geloof of de filosofie dat er maar een enkel bewustzijn bestaat: dat van de waarnemer. Het hele universum en alle andere personen waarmee gecommuniceerd wordt bestaan slechts in de geest van de waarnemer.

Solipsisme is een extreem filosofisch-idealistisch begrip, dat het 'ik' of het individuele ego en zijn bewustzijn als de enige realiteit ziet .

Bij solipsisme moet ik denken aan het kind, dat alleen zichzelf als zekerheid ziet.
Alles draait om hem en past zich aan hem aan.
Tenminste, zo is de gedachte, zijn werkelijkheid.
Het kind leeft volledig uit egocentrisme.

Met de loop der jaren, het meest sterk rond de 10-12 jaar leren wij dat ieder voor zich diezelfde waarneming heeft en dat wij dus niet zo uniek zijn en niet alleen zijn op deze wereld, ook niet in deze gedachte.
Kinderen van deze leeftijd zijn dan ook vaak buitensporig met "de ander" bezig.
Leren normaal gesproken hun plaats in die werkelijkheid.
Uniek en gelijk zijn aan en in de groep van velen.

Bij een niet volgroeid zijn kunnen we in de verschillende fasen blijven hangen.
In perioden, dat we (op een negetieve manier) teruggeworpen worden op onze eigen realiteit (en werkelijkheid) kan dit gevoel nog terugkomen.
Ik ken dit als een bevreemdend gevoel, waarin ik mezelf als uniek beleef, de wereld objectief ziend en er geen deel van uitmakend.
Alsof ik in een schilderij sta en alles om mij heen als gefantaseerde werkelijkheid zie.
"Alice in wonderland."
"Eric, het kleine insektenboek" - Godfried Bomans.

Voor mij zijn dit een psychologische fasen en niet iets om een filosofie aan op te hangen.
Ik sta iets teveel met beide voeten op de grond om alles om me heen "tot schijn" te reduceren.

Het idee ( gedachtengoed)van het solipsisme bestaat ook.


Waar het om gaat of ging is dat we nergens zeker over kunnen zijn.

Waarbij de gedachte "ik denk dus ik besta "de enig mogelijke ontsnapping zou zijn uit die onzekerheid.



marmot

Solipsisme (van solus, alleen, en ipse, zelf) is het geloof of de filosofie dat er maar een enkel bewustzijn
bestaat: dat van de waarnemer. Het hele universum en alle andere personen waarmee gecommuniceerd
wordt bestaan slechts in de geest van de waarnemer.

Solipsisme is een extreem filosofisch-idealistisch begrip, dat het 'ik' of het individuele ego en zijn bewustzijn
als de enige realiteit ziet .

Het lijkt me een absurd idee: er zijn 7 miljard waarnemers met elk hun eigen bewustzijn
en voor ieder van die 7 miljard bestaat er maar één bewustzijn dat er toe doet: dat van
hemzelf en de rest is illusie?? Het ego-centrisme in zijn ultieme absurde vorm.

Ik heb net de biografie over Ludwig Wittgenstein door Ray Monk 'Het heilige moeten' uitgelezen (pfff ..)
Daarin kwam ik tegen dat W. op een bepaald moment een mogelijkheid zag om solipsisme met realisme te verbinden; ongeveer als volgt:

Idealisme maakt de mens los van de wereld.
Solipsisme maakt alleen mij los van de wereld.
In het solipsisme ontdek ik dat ik eigenlijk de wereld ben.
En keer zo terug tot het realisme.

Caspar schreef:

Solipsisme (van solus, alleen, en ipse, zelf) is het geloof of de filosofie dat er maar een enkel bewustzijn
bestaat: dat van de waarnemer. Het hele universum en alle andere personen waarmee gecommuniceerd
wordt bestaan slechts in de geest van de waarnemer.

Solipsisme is een extreem filosofisch-idealistisch begrip, dat het 'ik' of het individuele ego en zijn bewustzijn
als de enige realiteit ziet .

Het lijkt me een absurd idee: er zijn 7 miljard waarnemers met elk hun eigen bewustzijn
en voor ieder van die 7 miljard bestaat er maar één bewustzijn dat er toe doet: dat van
hemzelf en de rest is illusie?? Het ego-centrisme in zijn ultieme absurde vorm.

Je maakt een telfoutje Caspar.
Een solipsist gaat ervanuit dat hij/zij en alleen hij/zij bestaat, al die zgn anderen heeft hij/zij bedacht. Alleen is tenslotten maar alleen.

marmot

ps.. eigenlijk past de IK vorm beter

yopi schreef:Ik heb net de biografie over Ludwig Wittgenstein door Ray Monk 'Het heilige moeten' uitgelezen (pfff ..)
Daarin kwam ik tegen dat W. op een bepaald moment een mogelijkheid zag om solipsisme met realisme te verbinden; ongeveer als volgt:

Idealisme maakt de mens los van de wereld.
Solipsisme maakt alleen mij los van de wereld.
In het solipsisme ontdek ik dat ik eigenlijk de wereld ben.
En keer zo terug tot het realisme.

Als we met z'n allen EEN zijn is het solipsistische gedachtengoed toch nog niet zo onrealistisch.

marmot

Jij zegt, "ik denk dus ik ben.
Dat is de enige zekerheid die ik heb.
Voor de rest is het mogelijk, dat alles een illusie is."

Hoe zie jij het feit, dat ik mezelf zie als vrouw en dat alle andere mensen vrouwen en mannen zijn met de bijbehorende gevoelens (voor elkaar)?
Hoe kan iemand in zijn eentje een gezin vormen en zich voortplanten?

De "ik" binnen de solopsistische gedachte lijkt me dan een geslachtsloze.
In een kinderlijke beleving van de wereld zou me dit nog mogelijk lijken.
Bij een volwassene lijkt me dit wat infantiel.

Marmot schreef :

Een solipsist gaat ervanuit dat hij/zij en alleen hij/zij bestaat,
al die zgn anderen heeft hij/zij bedacht.

Ja de solipsist beeldt zich in dat de anderen er zijn omdat hij ze bedacht heeft.
De 7 miljard anderen zijn een realiteit, ook zonder bedenksels van een solipsist.

Caspar schreef:Marmot schreef :

Een solipsist gaat ervanuit dat hij/zij en alleen hij/zij bestaat,
al die zgn anderen heeft hij/zij bedacht.

Ja de solipsist beeldt zich in dat de anderen er zijn omdat hij ze bedacht heeft.
De 7 miljard anderen zijn een realiteit, ook zonder bedenksels van een solipsist.

Mogelijk zijn we allemaal solipsisten zonder dat te beseffen, en leven in onze eigen realiteit.
Ik krijg er een vertigo gevoel bij.

gr.marmot.

Marmot schreef:

Mogelijk zijn we allemaal solipsisten zonder dat te beseffen,
en leven in onze eigen realiteit.Ik krijg er een vertigo gevoel bij

.
Wij, als aardbewoners, hadden een solipsistische instelling ten opzichte
van het heelal. Wij waren het middelpunt en het doel van de schepping.

Gaandeweg komen we er achter dat onze rol in het universum zéér
bescheiden is. Het lijkt er ook op dat ons bewustzijn geen op zich zelf
staand gegeven is maar dat het een fractie is van een universeel bewustzijn.

Solipsisme en zekerheid ? beter zou zijn.....


Solipsisme en ONzekerheid.


Je kan er zeker van zijn dat je nergens zeker van kan zijn.

Ja dat is een ... hoe noemen ze dat ookalweer ???



marmot