Slum Stories

China - De kartonsprokkelaar op de vuilnisbelt
In Beijing leven duizenden mensen van het recyclen van afval. Zo ook meneer Zhang.
Maar hij heeft het moeilijk, want de prijzen dalen sterk.
‘Het is moeilijker om iets gedaan te krijgen’, zegt meneer Zhang. Voor de crisis kreeg
hij tien cent voor een plastic fles, nu nog maar zeven. Van het geld dat hij verdient
moet hij zijn vrouw en vier kinderen onderhouden, die zijn achtergebleven in hun
geboortedorp. Tussen de afvalbergen van Beijing verzamelen zich de arbeidsmigranten:
de vele Chinezen die van het platteland naar de stad trekken om geld te verdienen.
Een man grijnst als een boer met kiespijn als hij door de anderen wordt uitgelachen:
hij heeft geen geld meer voor rijst, dus nu eet hij noedels. ‘Het is de schuld van
Amerika!’ roept hij. Iedereen heeft last van de crisis. Meneer Zhang en zijn vrienden
houden nauwelijks het hoofd boven water. ‘Maar wat moeten we?’ zeggen ze. ‘Er is
niets dat je kunt doen.’

http://www.slumstories.org/nl/episode/china-de-kartonsprokkelaar-op-de-vuilnisbelt

Ghana – Volgende halte: dakloos?

Worden honderden mensen dakloos omdat er een treinspoor moet komen? Amnesty
International Ghana zoekt de publiciteit en krijgt de autoriteiten zo ver dat ze met de
bewoners overleggen. In november 2010 tekent de Ghanese regering een contract van
6 miljard dollar met een Chinees bedrijf om het spoorwegnet uit te breiden.

Hiervoor moeten de bewoners van de sloppen rond het spoor wijken: hun huizen
dreigen te worden gesloopt. Maar kun je mensen die soms al twintig jaar op die
plek wonen zomaar wegjagen, zonder overleg, zonder alternatieve huisvesting,
zonder compensatie? Amnesty International Ghana dwingt de regering pas op de
plaats te maken. Maar voor hoe lang?

http://www.slumstories.org/nl/episode/ghana-%E2%80%93-volgende-halte-dakloos

Hier geldt ook weer eigenlijk
"De een z'n dood de ander zijn brood."

En bijna overal in de wereld heeft Amerika het gedaan en in Afrika wordt de chinees de grote boosdoener.

Want de grote hoop van de mensen profiteert nu eenmaal niet volautomatisch mee van het succes van de ander.

Kenia – Huiselijk geweld

Huiselijk geweld is een groot probleem in de sloppen van Kenia. Het drijft slachtoffers
tot wanhoop. Zoals Hulda, die overwoog zichzelf en haar drie kinderen om het leven
te brengen.Hulda's huwelijk was vijf jaar lang prima. Maar toen veranderde hij. Hij
ging drinken,en steeds als Hulda hem iets vroeg, sloeg hij haar in elkaar.

De medewerkster van het opvangcentrum beschrijft hoe armoede de vrouwen in hun huwelijk
gevangen houdt. Wat kunnen ze anders? Waar moeten ze naartoe? Voor veel mannen is het
een abc-tje: de grootste oorzaak is het gedrag van de vrouwen. Ze begrijpen ons niet.
Hulda vertrouwt geen enkele man meer. 'Mijn conclusie is dat alle mannen hetzelfde zijn.

http://www.slumstories.org/nl/episode/kenia-%E2%80%93-huiselijk-geweld

Indonesië - Toeristen in de krottenwijken

Roni leidt toeristen rond in de sloppenwijken van Jakarta. De sloppenbewoners
krijgen een deel van de opbrengsten. ‘Arm en rijk zijn maar etiketjes’, vindt Roni.

Roni spreekt niet van ‘toeristen’ maar van ‘deelnemers’. Zijn doel is namelijk
niet alleen de toeristen een rondleiding te geven, maar ook de sloppenbewoners te
helpen. Hij wil de werelden van arm en rijk met elkaar in contact brengen.

Een Zwitserse toerist is blij dat hij het ‘echte Jakarta’ te zien krijgt, ‘achter
de façade van mooie gebouwen en grote winkelcentra’. David uit Australië vindt de
warmte en vriendelijkheid van de bewoners, in het licht van zoveel tegenslag,
"heroïsch". Ze stappen even opzij om een trein te laten passeren die tussen de
sloppen door rijdt, en pakken weer hun camera’s.

http://www.slumstories.org/nl/episode/indonesi%C3%AB-toeristen-de-krottenwijken

Israel - Mijn foto's op internet

Hun dorp is al acht keer met de grond gelijk gemaakt. Wat kunnen de kinderen van Al-Araqib doen?
Fotograferen! 'Ik wil mijn foto's op internet, zodat mensen me geloven als ik vertel wat er
hier gebeurt.'

Al-Araqib is een bedoeïenendorp in het zuiden van Israël. Het wordt niet erkend door de staat,
maar de bewoners wonen er al lang. Nu willen de Israëlische autoriteiten er een bos aanleggen
en komen er om de haverklap bulldozers en honderden politieagenten om het dorp plat te walsen.
'Alsof ze in oorlog zijn met een vijandige natie,' zegt de dorpsoudste.

De kinderen van het dorp moeten hulpeloos toezien. Maar het Negev-forum voor Joods-Arabische
samenwerking bedacht een manier om ze te helpen: de kinderen krijgen camera's en een workshop
fotografie. De kinderen leggen vast wat er met hun dorp gebeurt. 'De foto's vertellen
ons verhaal.'

http://www.slumstories.org/nl/episode/israel-mijn-fotos-op-internet

Roemenië – Gyuri
Gyuri wil vrachtwagenchauffeur worden. Of politieman. Hij vindt het leuk waar hij woont. Hij speelt
volop: hij voetbalt, hij zit op de wip. Maar iets klopt er niet in zijn straat.

Gyuri is een onbezorgd jongetje. Hij woont met zijn vader en moeder in de Primaverii Straat
in de Roemeense stad Miercurea Ciuc. In deze straat woont een groep van 75 Roma in metalen cabines.
Ze zijn in 2004 uit hun huizen gezet. Het was tijdelijk, werd er gezegd. Maar zes jaar later leven de
families nog altijd in extreem onzekere omstandigheden. De cabines bieden onvoldoende bescherming
tegen regen en kou. De stank van de nabijgelegen rioolzuivering is afgrijselijk. Vlak naast de cabines
staat een bord: ‘Gevaar – giftige stoffen’.

Met dank aan Romani CRISS, het Roma Centrum voor Sociale Interventie en Studie, een niet-gouvernementele
organisatie die werkt voor de rechten van Roma in Roemenië. Romani CRISS biedt juridische bijstand en
werkt tegen discriminatie van Roma op alle maatschappelijke terreinen, zoals onderwijs, huisvesting,
arbeid en gezondheidszorg.

http://www.slumstories.org/nl/episode/roemeni%C3%AB-%E2%80%93-gyuri

Rusland - Levendige vuilnisbelt in Rusland

In Dzherzinsk is de afvalverwerking in handen van lokale gangsters. Op een enorme vuilnisbelt wonen
daklozen in gammele hutjes. Ze zijn niet bang voor het vele gif op de vuilnisbelt: ‘We zijn eraan gewend.’

De daklozen krijgen een klein beetje geld om het afval te sorteren. Met magneten zoeken ze metaal. Ze zijn
als de dood voor hun bazen. Als ze proberen het metaal zelf te verkopen, worden ze in elkaar geslagen. Een
milieuambtenaar ziet het met lede ogen aan. ‘Er zit hier geen mafia’, zegt hij, ‘alleen gewone mensen
die het bezit zijn van de mafia.’ Maar de bewoners van de vuilnisbelt zijn tevreden. ‘Er ligt hier goud’,
zegt een van hen. ‘En mobiele telefoons. Maar die geef ik weg. Ik kan er niet mee omgaan.’

http://www.slumstories.org/nl/episode/rusland-levendige-vuilnisbelt-rusland

Nigeria – Schietpartij in Port Harcourt
12 oktober 2009, Port Harcourt, Nigeria. Veiligheidstroepen openen het vuur op een groep demonstranten.

Binnen ligt Linus Johns te slapen.Linus was naar Port Harcourt gekomen om te werken. Hij had afscheid genomen
van zijn ouders en beloofd geld te sturen. Maar op 12 oktober 2009, drie maanden nadat hij in Port Harcourt was
aangekomen, werd hij in zijn huis neergeschoten door veiligheidstroepen. Nu kan hij nauwelijks meer lopen en is
hij zijn werk in de fabriek kwijt.De veiligheidstroepen die op Linus schoten vergezelden een groep ambtenaren
die huizen kwamen inspecteren die zouden worden gesloopt. Ze werden tegengehouden door een groep bewoners die
protesteerden tegen de sloop. Twee gepantserde voertuigen reden op de menigte in, de soldaten begonnen te schieten.
Ten minste drie mensen stierven, elf raakten ernstig gewond.

Buiten vertellen bewoners, nog altijd geschokt, over de gruwelen van 12 oktober. Binnen ligt Linus in het donker op bed.
‘I’m trading my sickness,’ zingt hij, ‘I’m trading my pain.’
Lees hier meer over de schietpartij op 12 oktober 2009.

http://www.slumstories.org/nl/episode/nigeria-%E2%80%93-schietpartij-port-harcourt