Gelukkig zijn en argumenteren.

Pangaea plaatste deze intrigerende cartoon.

Inderdaad.
Hoe zou het komen, dat het met gelukkige mensen veel moeilijker te argumenteren en te discusiëren is?

Of: Is dit eigenlijk wel zo?

Misschien dat men gelukkiger is of blijft als men in de "grot van plato " blijft zitten ?

marmot.[/i]

Misery nourishes your ego -- that's why you see so many miserable people in the world.
The basic, central point is the ego.
OSHO

Is dat zo?
(na even negedacht te hebben )

Is het niet andersom?
Het is wel zo, dat hoe groter je ego is, hoe groter je vaak je eigen ellende kunt opblazen tov. van dat van anderen.

Wat denk je dan van de motief om met iemand te willen discusiëren?

Daar zijn veel verschillende redenen voor.
Voor mij?
Een manier om mijn geest te scherpen.
Nieuwsgierigheid naar meningen van anderen.
Zoeken naar "waarheden" en "waarden"?
Woorden, uitgesproken als cliché's doorprikken en zoeken naar je ware buddy?

Niet te verwarren met bekvechten en je gelijk willen halen.
Dat is in feite geen discussiëren, maar wel waar het vaak in eindigt.
Gevoed door het ego!!

Maar de vraag is eigenlijk, waarom gelukkige mensen minder zouden discusiëren.

Eigenijk heb ik hier al een soort antwoord op gegeven.
Ik wil heel vaak "beter".
Wat niet wil zeggen dat ik ongelukkig ben.
Tevreden mensen hoeven misschien niet zo nodig ergens naar te streven.
Maar zeker is dat niet per definitie om je ego op te poetsen, ook al zijn er mensen die ook dat als argument hebben.

Mariakat schreef:Maar de vraag is eigenlijk, waarom gelukkige mensen minder zouden discusiëren.

Een gelukkig mens zal er naar streven om die "gelukstoestand" te bestendigen,
te laten voortduren. Een discussie die tot bezinning dwingt zou zijn gemoedstoestand
kunnen verstoren. Het ontlopen/vermijden van een discussie zal met een onderwerp
te maken hebben dat op dat moment niet gelegen komt.
Mogelijk heeft het afwijzen van een discussie ook te maken met onverschilligheid(of luiheid).

Mag ik ook het omgekeerde veronderstellen : iemand die wil argumenteren is ongelukkig ?

Caspar schreef:
Mag ik ook het omgekeerde veronderstellen : iemand die wil argumenteren is ongelukkig ?

Ik weet niet of je het "ongelukkig" kunt noemen, als iemand "meer" of "anders" wil.
In een gezond leven is er steeds een behoefte aan groei, denk ik.
Ik geloof niet, dat dat per definitie alleen vanuit een ongelukkig gevoel ontstaat.

Bovendien ... je hebt zwijgers en praters. Introverte en extraverte mensen.


marmot.

uit:

http://www.evangelievanthomas.net/hetdagboekvaneva.html

....................
Toe ik merkte dat het kon praten, kreeg ik er opnieuw belangstelling voor, want ik hou van praten; ik praat de hele dag door en zelfs in mijn slaap, en ik ben heel interessant, maar als ik iemand zou hebben om mee te praten, zou ik nog twee keer zo interessant zijn, en zou ik, indien wenselijk, nooit ophouden.
......................
Hij praat heel weinig. Misschien komt dat omdat hij niet snugger is, en daar gevoelig voor is en het wil verbergen. Het is zo jammer als hij daar zo over denkt, want intelligentie betekent niets; wat van waarde is zit in het hart. Ik zou willen dat ik hem duidelijk kon maken, dat een liefhebbend hart kostbaar is en kostbaar genoeg, en dat zonder dat het intellect maar armoe is.
.....................
....................
Ik heb een heleboel geleerd, en nu ben ik ontwikkeld, maar dat was ik eerst niet. Ik was eerst onwetend. In het begin bracht het mij meestal van mijn stuk, omdat ik, ondanks mijn oplettendheid, nooit slim genoeg was om in de buurt te zijn als het water bergopwaarts stroomde; maar nu maakt het mij niet meer uit. Ik heb geëxperimenteerd en geëxperimenteerd, zodat ik nu weet dat het nooit bergopwaarts stroomt, behalve in het donker
...................

Caspar schreef:

marmot schreef:Bovendien ... je hebt zwijgers en praters. Introverte en extraverte mensen.

Spreken is zilver en zwijgen is goud ???

Maar toch...... woorden kunnen ook helen en betoveren.


marmot