Onnodig lijden

Wij mensen zijn bewuste wezens, althans in het grootste deel van ons te verwachten leven. Je zou dan verwachten dat wij, die bewuste wezens, de "fouten" in onze aardse? geIncarneerde? situatie herstellen.

Voor een deel doen we dat. We helpen de zieken, ouderen en gehandicapten, we steunen de minderbedeelden, althans, in bepaalde situaties.

Maar anderzijds voeren we in verschilldende regio's ondenkbare oorlogen. Het is vreemd dat juist het "bewuste" dier zo verschrikkelijk kan omgaan met zijn mede-dier.

Waar zit de fout? Waarom leeft zo'n creatuur op deze planeet?

Parsam

Misschien moeten we de zaken niet om gaan draaien,
Een fout is iets pas geworden nadat we enigermate een schamel bewustzijn hebben gekregen.
Daarna zijn we ons pas bewust geworden van het verschijnsel goed en slecht.
Oftewel fout of goed.

Nog steeds zitten we blijkbaar in een zeer prematuur stadium van "onze ontwikkeling naar een goddelijk perfectionisme".

Maar wie gelooft dat nog?
En wie gelooft nog dat de mens beestachtiger is dan de dieren.
De mens is slechts een wat verder geëvolueerd dier, van zichzelf zeggend, dat alles wat ze elkaar aandoen "fouten" zijn.
Juist omdat wij dat bewustzijn hebben en willen oordelen.

Er bestaat in de religie zoiets als het begrip 'zondeval'. In de Veda's wordt ook wel gesproken van 'maya' (begoocheling door de zinnen). Dit houdt in dat de menselijke geest zichzelf een val gecreëerd heeft; het denken in goed en kwaad (in zondes = het doel missen]. De mens leeft in de zelfgeschapen illusie dat 'het' niet in orde is, dat er iets verbeterd moet worden en dat de mens daarvoor verantwoordelijk is. Deze situatie ontstond (geleidelijk) bij de ontwikkeling van het zelfbewustzijn (= meta-informatie verwerking). Deze ontwikkeling is verantwoordelijk voor de verdrijving uit het paradijs (= de dierlijke bewustzijnstoestand) en de breuk met 'dat wat god genoemd wordt' (= de zelf-structurerende/-organiserende energie waaruit het universum bestaat).

Ik verwoordt het wat anders dan Mariakat, maar volgens mij zitten we feitelijk op dezelfde lijn.

Er is overigens geen 'waarom' (in waarom leeft zo'n creatuur op deze planeet). Het is gewoon zoals het is. Wij betekenen niets (op het geheel). Onze planeet betekent niets (op het geheel).

De enige gedachte waar ik wel eens mee speel als het gaat om waarom; als informatie verwerking een basale eigenschap is van energie, zelf-organisatie en zelf-structurering, leidende tot zelfbewustzijn, is dan de essentie niet dat 'dat wat god genoemd wordt' (= alle energie waaruit het universum en mogelijke alternatieve/parallelle universa is opgebouwd) zich langzaam maar zeker steeds meer bewust wordt van zichzelf en 'zijn' alleenheid van bestaan. Zich dit eens ten volle weer beseffende volkomen in zichzelf terugtrekt en in 'waanzin' over deze alleenheid weer uiteenspat in veelheid en verscheidenheid. Is zulks niet de eeuwige hartenklop van het bestaan?

We zullen het nimmer zeker weten en toch zijn we een deel van het geheel en in wezen één met alles.

Ik verwoordt het wat anders dan Mariakat, maar volgens mij zitten we feitelijk op dezelfde lijn.

Ik denk wel dat we het daar over eens kunnen zijn.

De enige gedachte waar ik wel eens mee speel als het gaat om waarom; ............. zich langzaam maar zeker steeds meer bewust wordt van zichzelf...........

Jij verstaat de kunst binnen één zin een flink aantal goeie discussieonderwerpen ter sprake te brengen.
Ik heb je zin wat vereenvoudigd en de kern van wat ik denk, dat je bedoelt, eruit gelicht.
In ieder geval voor wat betreft een beetje de lijn van deze topic en binnen de lijn waarin ik voor dit moment met je mee kan gaan.
Boeiende gedachte.
Als er een doel zou zijn in de ontwikkeling en evolutie van alle leven, lijkt het (misschien met omwegen) toch hiernaar toe te groeien.

Ik heb echter moeite om binnen evolutie een doel te zien, maar nog meer met een ID theorie.
Voor dat laatste zou ik weer op een schepper uitkomen en dat geloof ik niet (meer).
Ik zou wat kunnen filosoferen en fantaseren hierover, maar voorlopig zonder conclusies.

..........en 'zijn' alleenheid van bestaan.

Misschien zou je dit wat kunnen toelichten?

Mariakat schreef:

..........en 'zijn' alleenheid van bestaan.

Misschien zou je dit wat kunnen toelichten?

Stel jezelf eens voor zonder lichaam ...

Stel je voor je bent, er is bewustzijn, bewust zijn. Maar verder is er niets ...

Onvoorstelbaar........

Het is wel voorstelbaar, maar lastig ervaarbaar. Onder invloed van bepaalde middelen die je metabolisme (in het bijzonder die van de hersenen uiteraard) veranderen, kun je wel ervaringen opdoen die in de buurt komen van het geschetste gedachten experiment.

Maar goed. Wat ik mee probeerde aan te geven is: probeer eens te beredeneren wat zoiets voor je (zelf)bewustzijn zou betekenen. Te weten dat er niets is anders dan te zijn, bewust te zijn, zelfbewust te zijn. Mijn idee is dat je, ontdaan van elk referentiekader, elk houvast, alles wat je 'zijn' (of noem het 'geest', 'bewustzijn') een ankerplaats biedt, volledig krankzinnig wordt.